JAZZ CAFE - czego słuchamy

[blispx]

brawo, dobrze zachowane wydanie z epoki potrafi odwdzięczyć się bardzo dobrą realizacją i to praktycznie każde a nie jak teraz że trza szukać audiofilskich bo normalne nie grajo

[Mich.G]

Miles Davis - 'Four' & More - Recorded Live In Concert
https://www.discogs.com/release/1777230 ... In-Concert

W oczekiwaniu na dodruk od MOFIków upolowałem na Ebayu taką oto wersję. Okładka w stanie EX a sama płyta Mint bo … zafoliowana Pomyśleć że się jeszcze trafiają takie rodzynki. Przetrwała tak prawie 60 lat aż wpadła w moje łapki
Nieźle zapierdalali na tym koncercie jakby ich ktoś gonił. W pierwszych sekundach ‚So What’ zerknąłem czy nie wystartowałem czasem na 45rpm (*) Dźwiękowo petarda. Polecam jak ktoś lubi koncertówki.

* Wikipedia:
https://en.m.wikipedia.org/wiki/So_What ... mposition)
„ …While the track is taken at a very moderate tempo on Kind of Blue, it is played at a speedy tempo on later live recordings by the quintet, such as Four & More.”
… i wszystko jasne
D411C57A-BB2D-47A5-A7A4-5F40E497C47D.jpeg
13859AA5-8A97-4EA7-82BA-DC218629CBEE.jpegECDA10EF-0773-43C1-B220-63D6E9681FA7.jpeg

Piękny rodzyn. Congrats!

[piotrjazz]

Miles Davis - 'Four' & More - Recorded Live In Concert
https://www.discogs.com/release/1777230 ... In-Concert

W oczekiwaniu na dodruk od MOFIków upolowałem na Ebayu taką oto wersję.

No Ty niespokojny duch jesteś.
Ale co oryginal to oryginał.
Piękny strzał .
Zazdroszczę, to brzmi lepiej niż gratuluję

[Felix1988]

Passport - S/T 1971

[piotrjazz]

Blossom Dearie
https://www.discogs.com/release/1302200 ... som-Dearie

Miód i słodycz
Nie tylko piosenkarka ze slodkim głosikiem , ale też pianistka.
Chyba jej najbardziej znana płyta.
Uspokajacz zmęczonej duszy.
Świetna na zimowe wieczory. Ja wieczorem pracuję więc u mnie do porannej kawy.

[piotrjazz]

Count Basie/Kansas City 3
For The Second Time
https://www.discogs.com/release/5347130 ... econd-Time

[darkman]

Fakt, mocno popłynął, zajebiście popłynął
Dolphy to z nią jakoś tak wtedy do Europy podróżował szukając zrozumienia bo tego materiału to nawet w stanach nie łapali o co kaman
Eric Dolphy – Out To Lunch!

W życiu zawsze coś ma swój kres. Przychodzi czas na strzemiennego. To dobry obyczaj jeszcze z czasów napoleońskich. Kończ Waść sobie pomyślałem i wstydu oszczędź.

Hm, mam dwie wiadomości. Obie dobre.
Co prawda dla Dolphy'ego ale niesmak i tak pozastanie.

Pierwsza to taka, że pojechał do Europy jako zakontraktowany sideman Mingusa, choć nie grał już wtedy w jego combo. Jednak praca to praca. Minugus lubił Erica i niesamowicie szanował jego styl gry.
Praca!
Praca nie jest po to żeby się lubić, tylko po to by pracować. Zatem pojechał.
Np:
"Po wyjściu ze studia Blue Note'u – Van Gelder Studio - w Englewood Cliffs w New Jersey, Dolphy zagrał jeszcze na płycie Andrew Hilla „Points Of Departure” i wyjechał z Charlesem Mingusem do Europy, gdzie zamierzał zatrzymać się na stałe."

.. nie bardzo miał czas by na moje oko i ucho, czekać by dowiedzieć się czy w Stanach wiedzą "o co kaman"? Nie znam źródła, które potwierdzałoby tezę złego przyjęcia ww płyty przez amerykańską publiczność.

Eric planował osiąść na stałe w Paryżu z prozaicznej ale jakże ważkiej przyczyny. Otóż zamierzał wstąpić w związek małżeński. Z kim? A jakże z kobietą przecież! Eric był hetero, a nowoczesne i tolerancyjne ruchy społeczne nie były jeszcze wówczas tak modne jak obecnie.
Kobieta, piękna nota bene, nazywała się Joyce Mordecai i była tancerką w balecie oraz, a może przede wszystkim narzeczoną Erica.
Ten zaś miał kilka gigs w Berlinie, a po zakończeniu zobowiązań u Mingusa był już umówiony z Albertem Aylerem na wspólne nagrania. Eh.. miało się dziać! I to jak łatwo się domyślić niebanalnie. Eric jednak do Paryża nie dotarł. Zmarł nagle w Berlinie. Przyczyną była nierozpoznana podobno cukrzyca, zaś w szpitalu wizęto go za narkomana.
Joyceline dożyła do 1995 roku. Eric dziś byłby sporo po 90tce.

"John Coltrane powiedział o Dolphym, z którym współpracował na początku lat 60.: „Cokolwiek powiem, nie uda mi się wyrazić tego, co czuję. Mogę tylko powiedzieć, że moje życie było znacznie bogatsze dzięki znajomości z nim. Był jednym z największych ludzi jakich znałem – jako muzyk i jako człowiek”

Nie znałem, rzecz jasna Johna ani Erica ale mogę tylko powiedzieć, że moje życie było znacznie bogatsze dzięki nagraniom Johna Coltrane'a i Erica Dolphy'ego, a zwłaszcza płyty Out To Lunch, jak i wielu innych.

cyt:
"„Out to Lunch” to album wybitny. Niełatwy, a mimo to nigdy nie słyszałem, żeby ktokolwiek powiedział, że jest za trudny, za skomplikowany, czy niezrozumiały. Wymaga jedynie poświęcenia mu odrobiny uwagi. To album, który każdy fan jazzu powinien znać na pamięć, niezależnie od tego, czy słucha wyłącznie późniejszego free-jazzu – wtedy to będzie element poznawania źródeł, czy be-bopu, którego wyznacza symboliczny koniec, pokazując zarazem, że free wywodzi się z muzycznej tradycji a nie powstało w próżni. Tym łącznikiem są liczne odniesienia do Charlesa Mingusa i nieco bardziej tradycyjna gra Freddie Hubbarda, reszta to nadzwyczajna muzyczna wyobraźnia lidera.

RadioJAZZ.FM poleca!
Rafał Garszczyński
"
Ano i ja też Panie Rafale nigdy nie słyszałem do teraz. Tośmy się doczekali!

Druga dobra wiadomość koledzy jest taka, że to mój strzemienny post w Jazz Cafe. Ostatni, bo mój czas tutaj, uznałem minął. Wolę się usunąć niż miałbym się z kimś poróżnić lub go urazić.
Wątek choć bardzo dobry i nośny ostatnio się zapętlił i zjada swój ogon. Przestałem zamieszczać też swoje płyty bo jakoś zagubiłem sens. Wątek idzie w kierunku bycia forpocztą jedynych słusznych wytwórni, serii i reedycji. Kreuje sztuczną wartość muzyki poprzez lada jakie nagrania spod dużego palca byle miały tag doskonale brzmiących. Zresztą ten rodzaj prezentacji powiela tematy poszczególnych wytwórni/label i tam jest lepsze miejsce dla wielu z prezentowanych płyt. Na dłuższą metę obniża to znacznie wartość merytoryczną wątku, a zaczyna być nudne, żeby nie powiedzieć wybaczcie, żałosne.
Dzięki za razem spędzone chwile i do zobaczenia na innych łamach forum. Zapewne w jakimś wątku o proweniencji jazzowej. To na pewno.

Z drugiej strony, może to i dobre takie klikanie pt "kupiłem i chcę się pochwalić. Czemu nie? Dla mnie to tyleż bezrefleksyjne co i bezduszne. jedno jest jednak pewne koledzy:
Miles Lives! Bird Lives!
Serdeczności i pa!
`d

[SimonTemplar]

Pisałem i pisałem. Długo pisałem. I się poddałem.
To zabolało. Mnie personalnie zabolało bo w końcu mnie zacytowałeś. Nudny? Żałosny? Chwalenie?
Tak siedzę i myślę…. Kurna! Może masz rację! Jaki jest sens wstawiać te wszystkie wypasione, często drogie płyty i zachwalać jak to one zajebiście grają? Zawalmy temat szmelcem a’la WAX TIME rus DOLLe. Niech się rozniesie po necie jakie cuda winyl.net proponuje. I jak tanio. Ale zaraz zaraz. Jaki to cel miał ten wątek co go z Piotrem zakładaliśmy?
Ja mam czyste sumienie. Wiem co słucham a tym bardziej biorę odpowiedzialność za to, co polecam i z czym mam problem bo i takie wpisy miałem. W necie nic nie ginie.
Strzemienny? Zdecydowanie wolałbym brudzia Cenię sobie Twoje wisy. Wiesz to choć nie zawsze ze wszystkimi się zgadzać muszę. Szkoda że ich już nie będzie bo często dopełniały te nudne przechwałki

Fakt, mocno popłynął, zajebiście popłynął
Dolphy to z nią jakoś tak wtedy do Europy podróżował szukając zrozumienia bo tego materiału to nawet w stanach nie łapali o co kaman
Eric Dolphy – Out To Lunch!

Co do mojego wpisu o Dolphym. Namęczyłem się ale chyba znalazłem skąd to wziąłem. Pamięć trochę zawodna ale dużo nie przekręciłem. Swoją drogą ciekawa recenzja. Warto się zapoznać.

"...Wkrótce po zarejestrowaniu Out to Lunch i wzięciu udziału w powstaniu Point of Departure Andrew Hilla, wiosną, Dolphy wyruszył z sekstetem Charlesa Mingusa do Europy, gdzie zapragnął osiedlić się wraz ze swoją narzeczoną, Joyce Mordecai, tancerką baletową występującą na estradach Paryża. Jedną z przyczyn podjęcia tej decyzji był fakt, że w Stanach Zjednoczonych bywał bardzo mocno krytykowany za swój unikalny sposób gry i trudno było mu zarobić na utrzymanie oryginalną muzyką, jaką proponował. Jak gorzko wyznawał jeszcze przed opuszczeniem Ameryki: „Wybieram się do Europy, gdzie trochę pomieszkam. Dlaczego? Dlatego że grając tam swoją muzykę mogę znaleźć znacznie więcej ofert pracy, poza tym kiedy starasz się zrobić coś odmiennego w tym kraju, ludzie cię za to skrytykują”[7]. Stąd właśnie po zakończeniu trasy koncertowej u boku sławnego kontrabasisty pozostał w Europie, gdzie występował z wieloma muzykami, tak amerykańskimi (Donald Byrd, Nathan Davis), jak i europejskimi (Misha Mengelberg, Han Bennink). Sporo też planował, dla przykładu zamierzał nawiązać współpracę z innymi awangardzistami, Albertem Aylerem i Cecilem Taylorem..."
https://artrock.pl/recenzje/53058/dolph ... lunch.html

[Mich.G]

Fakt, mocno popłynął, zajebiście popłynął
Dolphy to z nią jakoś tak wtedy do Europy podróżował szukając zrozumienia bo tego materiału to nawet w stanach nie łapali o co kaman
Eric Dolphy – Out To Lunch!

W życiu zawsze coś ma swój kres. Przychodzi czas na strzemiennego. To dobry obyczaj jeszcze z czasów napoleońskich. Kończ Waść sobie pomyślałem i wstydu oszczędź.

Hm, mam dwie wiadomości. Obie dobre.
Co prawda dla Dolphy'ego ale niesmak i tak pozastanie.

Pierwsza to taka, że pojechał do Europy jako zakontraktowany sideman Mingusa, choć nie grał już wtedy w jego combo. Jednak praca to praca. Minugus lubił Erica i niesamowicie szanował jego styl gry.
Praca!
Praca nie jest po to żeby się lubić, tylko po to by pracować. Zatem pojechał.
Np:
"Po wyjściu ze studia Blue Note'u – Van Gelder Studio - w Englewood Cliffs w New Jersey, Dolphy zagrał jeszcze na płycie Andrew Hilla „Points Of Departure” i wyjechał z Charlesem Mingusem do Europy, gdzie zamierzał zatrzymać się na stałe."

.. nie bardzo miał czas by na moje oko i ucho, czekać by dowiedzieć się czy w Stanach wiedzą "o co kaman"? Nie znam źródła, które potwierdzałoby tezę złego przyjęcia ww płyty przez amerykańską publiczność.

Eric planował osiąść na stałe w Paryżu z prozaicznej ale jakże ważkiej przyczyny. Otóż zamierzał wstąpić w związek małżeński. Z kim? A jakże z kobietą przecież! Eric był hetero, a nowoczesne i tolerancyjne ruchy społeczne nie były jeszcze wówczas tak modne jak obecnie.
Kobieta, piękna nota bene, nazywała się Joyce Mordecai i była tancerką w balecie oraz, a może przede wszystkim narzeczoną Erica.
Ten zaś miał kilka gigs w Berlinie, a po zakończeniu zobowiązań u Mingusa był już umówiony z Albertem Aylerem na wspólne nagrania. Eh.. miało się dziać! I to jak łatwo się domyślić niebanalnie. Eric jednak do Paryża nie dotarł. Zmarł nagle w Berlinie. Przyczyną była nierozpoznana podobno cukrzyca, zaś w szpitalu wizęto go za narkomana.
Joyceline dożyła do 1995 roku. Eric dziś byłby sporo po 90tce.

"John Coltrane powiedział o Dolphym, z którym współpracował na początku lat 60.: „Cokolwiek powiem, nie uda mi się wyrazić tego, co czuję. Mogę tylko powiedzieć, że moje życie było znacznie bogatsze dzięki znajomości z nim. Był jednym z największych ludzi jakich znałem – jako muzyk i jako człowiek”

Nie znałem, rzecz jasna Johna ani Erica ale mogę tylko powiedzieć, że moje życie było znacznie bogatsze dzięki nagraniom Johna Coltrane'a i Erica Dolphy'ego, a zwłaszcza płyty Out To Lunch, jak i wielu innych.

cyt:
"„Out to Lunch” to album wybitny. Niełatwy, a mimo to nigdy nie słyszałem, żeby ktokolwiek powiedział, że jest za trudny, za skomplikowany, czy niezrozumiały. Wymaga jedynie poświęcenia mu odrobiny uwagi. To album, który każdy fan jazzu powinien znać na pamięć, niezależnie od tego, czy słucha wyłącznie późniejszego free-jazzu – wtedy to będzie element poznawania źródeł, czy be-bopu, którego wyznacza symboliczny koniec, pokazując zarazem, że free wywodzi się z muzycznej tradycji a nie powstało w próżni. Tym łącznikiem są liczne odniesienia do Charlesa Mingusa i nieco bardziej tradycyjna gra Freddie Hubbarda, reszta to nadzwyczajna muzyczna wyobraźnia lidera.

RadioJAZZ.FM poleca!
Rafał Garszczyński
"
Ano i ja też Panie Rafale nigdy nie słyszałem do teraz. Tośmy się doczekali!

Druga dobra wiadomość koledzy jest taka, że to mój strzemienny post w Jazz Cafe. Ostatni, bo mój czas tutaj, uznałem minął. Wolę się usunąć niż miałbym się z kimś poróżnić lub go urazić.
Wątek choć bardzo dobry i nośny ostatnio się zapętlił i zjada swój ogon. Przestałem zamieszczać też swoje płyty bo jakoś zagubiłem sens. Wątek idzie w kierunku bycia forpocztą jedynych słusznych wytwórni, serii i reedycji. Kreuje sztuczną wartość muzyki poprzez lada jakie nagrania spod dużego palca byle miały tag doskonale brzmiących. Zresztą ten rodzaj prezentacji powiela tematy poszczególnych wytwórni/label i tam jest lepsze miejsce dla wielu z prezentowanych płyt. Na dłuższą metę obniża to znacznie wartość merytoryczną wątku, a zaczyna być nudne, żeby nie powiedzieć wybaczcie, żałosne.
Dzięki za razem spędzone chwile i do zobaczenia na innych łamach forum. Zapewne w jakimś wątku o proweniencji jazzowej. To na pewno.

Z drugiej strony, może to i dobre takie klikanie pt "kupiłem i chcę się pochwalić. Czemu nie? Dla mnie to tyleż bezrefleksyjne co i bezduszne. jedno jest jednak pewne koledzy:
Miles Lives! Bird Lives!
Serdeczności i pa!
`d

darkman nie dworuj sobie z nas Waść. ja wiem pogoda dziś chujowa, ale i ona znajdzie kiedyś swój kres. Bardzo lubię ten wątek, ale musi być kompletny, czyli z Twoim udziałem. Tak więc dość pierdolenia robota czeka

[kukiz 30]

Podzielam zdanie bo to sama przyjemność czytać "Darka" Tyle tu historii że palce lizać. Deliszis

[kinky]

Serdeczności i pa!

No weź, Darku... nie rób nam tego... Liczyłem na więcej nauczania o jazzie, a tu czytam, że już wcale nie będzie???
Strata by to była dla wątku niepowetowana... Liczę(my?) na zmianę decyzji

[Szelak]

Wątek cenny, bardzo dużo się z niego nauczyłem. Dał mi drogowskaz. Jednak w ostatnim czasie nie zaglądam tu z takim przejęciem jak na początku. Tak jak w przypadku Erica Dolphiego (rozkłada tu praktycznie większość płyt na łopatki), tylko w odwrotną stronę, na 3/4 tytułów nie patrzę już tu tak entuzjastycznie. Wiem, że wydane najlepiej jak to tylko możliwe, wiem, że obi, że Top pressing, i takie tam, ale muzycznie to już może być różnie. Klimaty? Często takie do kotleta. Wątek zaczął przypominać niejakiego Majkela z Niemiec.

[pablos]

Ja się na jazzie nie znam, ale dzięki Wam poznaję. To wspaniała podróż
Często czytam wpisy i bez komentarza podziwiam i staram wyłapać coś dla siebie. Czy to wydanie czy tamto - to jest też ciekawe,.które co wnosi. Muzyka sama dla siebie, a jakże również.
Darek, zawsze ciekawie się czyta twoje wpisy, czasami trzeba przeczytać kilka razy by wyłapać co i jak , ale wartość ich jest niemierzalna jak i wielu innych autorów wątków. Czasami zbacza temat , ale chyba to jest jeden z ciekawszych wątków na forum

Z dedykacją zapuszczam nowe cedeki

[Felix1988]

Wątek idzie w kierunku bycia forpocztą jedynych słusznych wytwórni, serii i reedycji.

To fakt, mający zapewne związek z tym, że większość najaktywniejszych w tymże wątku poznało jazz albo wczoraj, albo stosunkowo niedawno (dla wyjaśnienia - 10-15 lat to dla mnie też niedawno, bez urazy ). Nie mają więc odpowiedniej perspektywy, zaś stare wydania choleeeerycznie drogie, tak więc mamy tu wysyp nowiuśkich edycji. Sam staram się wrzucać tu płyty mniej oczywiste: coś z serii Polish Jazz, praktycznie nieobecnej - co dziwi, jazz rocka czy z polskich, młodych wykonawców, ale zdaje się, że jestem w mniejszości - równie dobrze tytuł wątku mógłby brzmieć Reedycje rules!
Kwestii Twego wycofania się nie komentuję, bo wiadomo, że każdy wie co dla niego najlepsze - podkreślę tylko, że wątek BARDZO na tym straci, bo jesteś jedynym w nim, tak starym, wyjadaczem - młodzi już tak pisać nie potrafią, pomijając już to, że najczęściej nie za bardzo mają o czym.

Zaś w kontekście starego wydania 'Four" & More: może nie nówka w folii, ale płyta, która cieszy mnie, odkąd pamiętam: stare, solidne angielskie wydanie (może nawet pierwsze, bo A1/B1, ale nie wnikam za bardzo w takie szczegóły), klimat niesamowity: Billy Eckstine & Sarah Vaughan sings the best of Irving Berlin. Właśnie na życzenie żony włączyłem ponownie Cheek To Cheek, zamykający stronę A, robię więc za DJ-a w niedzielnym koncercie życzeń

[czaszka]

Ja tam pisać nie umiem, dobra muzyka się sama obroni
A czy wywołuje w tobie jakieś emocje, czy spływa jak po kaczce, to już inna sprawa. De gustibus non est disputandum..

A wracając do sedna wątku:

Donald Byrd - Street Lady
Kolejne genialne, funkowe wcielenie Donalda. Dla mnie idealna płyta na niedzielę. No i ta ikoniczna okładka, która dopiero po rozłożeniu ma ręce i nogi

https://www.discogs.com/sell/release/4273114?ev=rb