Zakupy płytowe (temat ogólny)

[RadTang]

Co do Floydów to słyszałem, że te remastery z 2016 roku są naprawdę dobre. Ale osobiście nic nie słyszałem.

Discogs to podstawa. Dużo się możesz dowiedzieć. A nawet zakupić.

[Piotr333]

Kupował może ktoś płyty w Empiku z serii Winyloteka. Chodzi mi konkretnie o:
Edytę Górniak: https://www.empik.com/winyloteka-gornia ... 3,muzyka-p
Czesława Niemena: https://www.empik.com/winyloteka-czesla ... 2,muzyka-p
i Republikę: https://www.empik.com/winyloteka-republ ... 7,muzyka-p,
Jak to brzmi ?

[RadTang]

Ja tego Niemena słuchałem na Spotify (tryb mono). W porównaniu z moimi płytami - brzmiało to inaczej. Czy lepiej? Nie umiem powiedzieć. Przyzwyczajony jestem jednak do brzmienia swoich płyt ale czułem różnicę. Jak jest z LP - nie wiem.

[Merrick]

Jak to brzmi ?

Chyba nie pozostaje ci nic innego jak zaryzykować i kupić. Cena jest super

[Piotr333]

Kupował ktoś coś takiego na 2 czerwonych winylach ?
https://www.empik.com/the-very-best-of- ... 5,muzyka-p

[carmen]

Wydania winylowe Not Now Music są okropne. Te wydania są zdecydowanie pozyskiwane cyfrowo. Te tłoczenia brzmią niezwykle cienko i są zbyt gorące. Zniekształcenia i sybilanty to ogromne problemy. Jakość druku jest kiepska, a na winylowych wydawnictwach Not Now Music głośne trzaski i trzaski wydają się raczej regułą niż wyjątkiem.
tyle Discogs:}

[Quarter]

Wydania winylowe Not Now Music są okropne. Te wydania są zdecydowanie pozyskiwane cyfrowo. Te tłoczenia brzmią niezwykle cienko i są zbyt gorące. Zniekształcenia i sybilanty to ogromne problemy. Jakość druku jest kiepska, a na winylowych wydawnictwach Not Now Music głośne trzaski i trzaski wydają się raczej regułą niż wyjątkiem.
tyle Discogs:}

Chociaż nazwę mają adekwatną w takim razie....

[Kerm]

Czym kierujecie się szukając i kupując winyle? Zainteresowanie twórczością konkretnego artysty? Gatunkiem muzycznym? Może kwestie estetyczne? Czy wchodzą tu względy typowo biznesowe? Pytam bo jak dobrze poszukać to płyt jest ogrom. Ale skupowanie wszystkiego jak leci ma sens? Nie cieszyłoby mnie kupowanie płyty z muzyką, której nie słucham. Ale zastanawia mnie jak jest u Was.

[Quarter]

Kiedyś popełniłem podobny temat - nieco szerzej rozumiany, bo dotyczący rozwijania horyzontów muzycznych w ogóle, niezależnie od nośnika (viewtopic.php?f=28&t=17121)

Ale odpowiadając na Twoje pytanie: ja w pewnym sensie zaczynam zabawę od nowa. Miałem jeszcze niedawno blisko 100 płyt (dużo/mało - dla jednych dużo, dla innych drobiazg), teraz mam kilkanaście, które dają się słuchać, więc de facto zaczynam zbieranie od nowa. 2 lata temu, kiedy zaczynałem zbierać, kupowałem dużo nowych płyt (szczególnie muzyka filmowa), kierując się trochę nazwiskiem, w przypadku filmówki obrazem. Myślę, że co najmniej 30-40% tego co kupiłem wylądowało na talerzu raz lub dwa tylko. Strata przy odsprzedaży na szybko - potężna.

Teraz, z racji innej sytuacji finansowej, podchodzę do tematu odmiennie. Założyłem sobie kilka warunków, które powinny być spełnione, żebym kupił czarny krążek. Jeśli nie będą, a mimo to chcę daną muzykę mieć pod ręką to kupię za 10-15 zł CD lub poleci z Tidala.

Warunki dla płyt winylowych:

a) będę do tej płyty ciągle wracać, czyli przewiduję wiele odtworzeń. Oczywiście najlepiej to się sprawdza w przypadku płyt, które już dobrze znam, typu "Kind of Blue" czy "Brothers in Arms", gdzie z góry mogę założyć, że frezowanie będzie intensywne. W przypadku rzeczy nieznanych - jednak najpierw kilkukrotny odsłuch ze streamera albo CD i dopiero potem decyzja czy to jest płyta, którą będę intensywnie kręcił.

b) tylko dobrze zrealizowane nagrania i, w miarę możliwości, dobre tłoczenia , które będą po prostu świetnie brzmieć z winyla. Tu oczywiście kłania się MoFi lub Analouge Productions, płyty japońskie itd oraz dobre tłoczenia z epoki. Kilka razy się zawiodłem, mimo posiadania wcześniej przyzwoitego toru odsłuchowego - niektóre płyty po prostu nie brzmiały i byle CD zmiatało je dźwiękowo z powierzchni.

c) tylko VG+ lub lepiej.

d) okładka nie gra, gra płyta - czyli w dużo mniejszym stopniu obchodzi mnie stan okładki niż stan płyty (choć oczywiście jak jest super okładka w super stanie to...to super!)

Wyjątki od reguły - oczywiście Jakie będą? To płyty emocjonalne, związane z górną i chmurną młodością, z artystami, których uwielbiam od lat i po prostu serce każe mieć ich najlepsze (albo wszystkie) dzieła na najcudniejszym nośniku. Przykład: mało która płyta Springsteena naprawdę dobrze brzmi, ale ja gościa uwielbiam od tylu lat, że i tak kilka płyt postaram się ponownie na półkę postawić. Może jakieś mega wydania klasyki, do której zajrzę pewnie raz na rok, ale fajnie byłoby ją mieć? Coś, co kupię pod wpływem chwili, np. na koncercie? Coś z bargain bin za parę złotych?

Takie sobie zrobiłem wytyczne. Powstały one na bazie kilku założeń dodatkowych:

1. Nie mam nieograniczonego dostępu do kasy - wręcz przeciwnie. Muszę więc - tym razem - mądrze wybierać. A, jak wiadomo, ludzie niezbyt majętni powinni kupować mało, ale drogich i dobrych rzeczy.

2. Nie jestem kolekcjonerem, nie zależy mi zbytnio na unikatach, specjalnych wydaniach itp. Moim celem jest odsłuch, nie posiadanie.

3. Nie zamierzam handlować płytami, więc nie kupuję płyt z założeniem, że ich wartość wzrośnie i będę mógł je dobrze sprzedać. To się może zmienić, ale wtedy to już byłby biznes, a nie moje prywatne zbieractwo, więc inne zasady wchodzą w grę.

Tak to u mnie wygląda. Czy uda mi się wdrożyć te zasady w życie? Zobaczymy

[Kerm]

Wow, szanuję w takim wypadku takie podejście, dzięki za obszerną wypowiedź.

U mnie sprawa wygląda tak (odmiennie niż aktualnie u Ciebie) że samo posiadanie mnie cieszy. Cieszą mnie też walory estetyczne jak okładka - szczególnie przy takich wydawnictwach jak np. winyle Ironów, gdzie zazwyczaj za projektem okładki kryło się sporo ciekawostek.

Do zakupów podchodzę raczej sercem, niż rozumem ale jak kupuję lub planuję coś kupić to patrzę na jakimś popsike czy discogs czy nie przepłacam. W związku z tym, że również nie mam póki co nieograniczonego budżetu, każdą złotówkę oglądam kilka razy, zanim zdecyduję się na zakup. Ale jak później ta płyta się kręci to uśmiech nie znika z twarzy.

Płyt nie słucham często bo nie mam takiej możliwości ale za to mam radochę, że jak mam ochotę coś zapuścić, to one stoją i czekają. Dla mnie, pewnie dla wielu z was, granie z winyla to wyjątkowy moment, gdzie skupiam się tylko na muzyce. A na co dzień w tle przy pracy czy po pracy jeśli chcę posłuchać czegoś konkretnego to wiadomo - Apple Music czy inne streamingi wystarczą.

Inna sprawa, że mam też jakoś tak, że większą frajdę sprawia mi szukanie krążka sprzed 40 czy 50 lat niż kupienie tej samej muzyki świeżej w Empiku czy gdzieś tam w sieci. I jakoś nie wierzę w te edycje limitowane bo jest tego taka ogromna ilość (taa, wszystko jest teraz limitowane), że człowiek się w tym gubi, jakoś mnie to odrzuca.

[Felix1988]

jakoś nie wierzę w te edycje limitowane bo jest tego taka ogromna ilość (taa, wszystko jest teraz limitowane)

To nie kwestia wiary, ale fakty: wiele wydawnictw - LP, CD, MC - jest obecnie limitowanych, a dzieje się tak już od połowy lat 90. Nakłady do maksymalnie 500 sztuk to standard (tyle wytłoczono choćby ostatniego CD The Analogs, do sprzedaży trafiło bodaj 350 egzemplarzy, wszystkie numerowane). Z LP's jest podobnie, a z taśmami to już totalny odjazd, limity 50-100 sztuk, albo i niższe - akurat mam pod ręką na biurku taką numerowaną i proszę, kopia 16/30. Popatrz też na ceny na rynku wtórnym niedawno wydanych płyt, choćby Renaty Lewandowskiej - już 350-390 zł, przy "ogromnych ilościach" nie byłoby o tym mowy
A w temacie: nie ma reguły. Jest multum wykonawców, których dyskografie kompletuję, ale nie mam też żadnych oporów by kupić płytę dla interesującej okładki (i zwykle nie ma rozczarowania), wziąć w ciemno i sprawdzić coś, czego nie ma na Discogs, albo kupić singla lub płytę wykonawcy kompletnie mi nieznanego, bo grają świetni sidemani, np. z Toto. Generalnie nic mnie nie ogranicza; jedyna zasada jaką wyznaję to taka, że omijam szerokim łukiem disco polo, jak cenne by te płyty nie były, poza tym słucham wszystkiego. Nie kupuję też płyt na handel (preferuję wymianę) i nie traktuję ich jako lokaty kapitału, na zasadzie: ta stoi zafoliowana, bo za 10 lat będzie warta kupę szmalu - jestem przyzwyczajony do tego, że płyta to przedmiot przede wszystkim użytkowy, nawet jeśli jest cenna czy unikalna.

[RadTang]

@Quarter
Ja nieco podobnie mam. Też kupuję by słuchać i raczej sercem niż rozumiem. Gdybym miał kupować same VG+ to pewnie nic bym nie miał.
Nie kupuję na handel. Kupuję by mieć i słuchać. A jak coś lubię to chciałbym mieć na winylu... Z jazzem jest nieco inaczej bo jazzu raczej w domu nie słucham. Wolę na spacerze na mp3 skupić się na samej muzyce. A "Kind of Blue" też mam... w G+. Za to wydanie z epoki (wczesne lat 80-te).

Mocno zaniżam stany płyt bo słucham na słuchawkach. I muszę powiedzieć, że te MFSL Beatlesy z boxa może i zawodzą dźwiękowo ale jakość tłoczenia jest wypas! Nie trzeba ich myć, ja tylko przeszczotkowałem i grają czysto jak kompakt.

[Kerm]

To dobrze Panowie, że słuchacie swoich płyt, myślałem, że raz w życiu zakręcicie i do pudełka bo się zniszczy. A jednak da się połączyć kolekcjonowanie płyt z ich używaniem.
Co do edycji limitowanych, po prostu uważałem, że to jakiś sposób na zrobienie biznesu przez wydawców ale skoro jest w tym jakiś głębszy sens, ok.

[zbyszek1982]

Co do edycji limitowanych, po prostu uważałem, że to jakiś sposób na zrobienie biznesu przez wydawców ale skoro jest w tym jakiś głębszy sens, ok.

Edycja limitowana do 500-1000 sztuk, to faktycznie edycja limitowana. "Edycje limitowane" po kilkadziesiąt tysięcy egzemplarzy, jak to ma w zwyczaju robić MoFi, to zwykłe wyciąganie kasy.

[piotrjazz]

Nie trzeba ich myć, ja tylko przeszczotkowałem i grają czysto jak kompakt.

Jezu zlituj sie nad tymi plytami , umyj je.
Moze zabrzmia jak winyl a nie jak kompakt