Wracając do Polskich Nagrań, oto co dostałem:
Okładki tych reedycji, znowu z wyjątkiem Novi (o tym później) są świetnie wykonane. Grafika jest wyraźna, kolory dobre i co najważniejsze są wydrukowane na dobrej jakości tekturze. Wygląda na to, że albo były cyfrowo poprawione, albo wydrukowane na dobrej klasy sprzęcie. Ostrość jest doskonała, widać to zwłaszcza przy tekstach. Ktoś się przyłożyl do swojej pracy i chwała mu za to. Nie ma porównania do starych okładek, gdzie tekst był nierzadko delikatnie rozmazany, gatefoldy rozklejały się tworząc dwie osobne części, a przy złapaniu pustej okładki za brzeg drugi opadał pod kątem 90 stopni.
Przy Novi ten ktoś się rozleniwił i cały front jest niewyraźny - logo Polskich Nagrań jest niemalże nieczytelne. Wygląda to prawie tak jakby wzięli grafikę z okładki CD i rozciągneli ją do wymiarów 30cmx30cm. Fuszerka. Tył natomiast trzyma poziom pozostałych edycji z tej serii. Czyżby nie mieli oryginalnej grafiki? Według prawa "egzemplarza obowiązkowego" płyta ta (tak jak i wszystkie polskie wydania) powinna trafić do archiwum Biblioteki Narodowej i w kilka innych miejsc.
Grafika okładek jest zupełnym duplikatem oryginalnych wydań, nie ma żadnych kodów kreskowych i innych elementów wskazujących na to, że jesteśmy w 2012.
Wszystkie płyty zostały wytłoczone na dobrej jakości winylu, na powierzchni nie ma żadnych skaz. Tłoczeniem z tego, co wiem zajmował się czeski GZVinyl i zrobili to nieźle. Nie są to wydania 180g, raczej około 120-140g. Po umyciu w Knosti tło jest praktycznie niesłyszalne, bardzo mało jest fabrycznych szmerów związanych z niedoskonałością tłoczenia. Przed umyciem trochę tego było, bo płyty po pierwszym wyicągnięciu z kopert były mocno naelektryzowane i pokryte warstwą fabrycznego pyłu. Nie jest to żaden wyjątek, bo mało które nowe wydanie jest idealnie czyste.
Labele są zrobione na wzór oryginalnych, pierwszych wydań, ale nie są to ich kopie. Wygląda to tak, jakby były wykonane na nowo, ale na wzór oryginałów. Czcionki są inne, geometria oznaczeń "STEREO" nie do końca się zgadza. Na całe szczęście nie paprzą się tak jak stare etykietki polskich płyt - tamte wystarczy pomoczyć i są zrujnowane.
Dla przykładu, Bemibem:
Podsumowując, to są dobre płyty. Różnią się od oryginałów, ogółem mówiąc są to płyty lepszej jakości - wszystko oprócz dynamiki jest generalnie mówiąc lepsze. Warto kupić, oj warto, zwłaszcza jeżeli ktoś chce mieć kilka niezłych, polskich krążków, które dostać w oryginale i w świetnym stanie jest trudno.
Pomyłką jest to, że każdy tytuł został wytłoczony w nakładzie 500 egzemplarzy. Tylko pięcset i tylko sprzedawane w Polsce, podczas gdy kolekcjonerzy za oceanem walczą na aukcjach o pierwsze wydania płyt z serii Polish Jazz, tych z lat 60. Dużo tytułów zostało już wyprzedanych, a ja bardzo chętnie kupiłbym np. Astigmatic Komedy i Enigmatic Niemena
. Stan faktycznie nie jest idealny, ale mnie zupełnie zadowala.
Nie jest to waga piórkowa, ale lżejsze niż reedycje Muzy.
