Reedycje - czy warto kupić?

[zbyszek1982]

DOL, WaxTime, Not Now, itd. To są "wytwórnie" które wznawiają albumy będące już w domenie publicznej. Nie mają dostępu do oryginalnych taśm, więc robią mastering na winyla z kompaktów i mp3.

Można się mocno sparzyć. Jakość dźwięku mówiąc oględnie średnia.
Najgorsze, że dużo się tego ukazuje i łatwo wtopić.

[Arecky]

Hej panowie,
Reedycje Philla Collinsa (Face Value, But Seriously, Dance into the light) jak dla mnie grają rewelacyjnie . Chyba najlepsze reedycje jakie kupiłem. Na gwiazdkę chyba kupię resztę serii - myślę, że bez ryzyka.

[kuba]

DOL, WaxTime, Not Now, itd. To są "wytwórnie" które wznawiają albumy będące już w domenie publicznej. Nie mają dostępu do oryginalnych taśm, więc robią mastering na winyla z kompaktów i mp3.

Można się mocno sparzyć. Jakość dźwięku mówiąc oględnie średnia.
Najgorsze, że dużo się tego ukazuje i łatwo wtopić.

DOL faktycznie lepiej unikać. Mam chyba ze 2 płyty. Ale WaxTime są dobre.

[darkman]

DOL faktycznie lepiej unikać. Mam chyba ze 2 płyty. Ale WaxTime są dobre.

Bez różnicy. To cyfrówki. Brzmią tak samo jak moje You Tube.

[Tarkus]

Jeżeli ten wydawca nie potrafi zachować szacunku dla oryginalnego projektu okładki, to całkiem możliwe, że z podobnym brakiem szacunku odnosi się do oryginalnego brzmienia.

Błędny wniosek. W założeniu płyty tej serii mają właśnie oddawać jak najdokładniej brzmienie oryginalnego nagrania. Inna sprawa, że niekoniecznie oznacza to zachowanie oryginalnego brzmienia wcześniejszych wydań. W związku z czym nie znaczy to również, by zawsze te wydania brzmiały najlepiej - z tym bywa różnie, ale to, co słyszałem, przeważnie brzmiało rewelacyjnie.
Pasek u góry okładki mnie też się nie podoba - mogli to inaczej rozwiązać. Ale nie dlatego ich nie kupuję. Po prostu ich cena jest zbyt wysoka. Gdy to przestanie być dla mnie problemem, mam zamiar zostać stałym klientem tej wytwórni.

A przy okazji:
Miał ktoś do czynienia z winylowymi wznowieniami J. M. Jarre'a? Reedycji CD sprzed 1997 roku słucha się całkiem przyjemnie, natomiast tych z lat od 1997 do teraz - delikatnie mówiąc - w ogóle nie da się słuchać (jedno i drugie mówię z autopsji). Chciałbym wiedzieć, czy i jak przekłada się to na nowe winyle - na ich temat nie wiem nic. Są coś warte?

[kaf]

Z tego co wiem, to 1997r. był datą, kiedy wydano mastery wszystkich dotychczasowych albumów studyjnych JMJ, wcześniej master był tylko jeden. Mowa o wersji CD.

[Tarkus]

To prawda. Mówiąc w liczbie mnogiej o "reedycjach" miałem na myśli reedycje poszczególnych tytułów. Wszystkich albumów Jarre'a ze wznowień CD w masteringu z lat 80. słucha się całkiem przyjemnie. (Przy czym, zdaniem niektórych, francuskie wydania są z trochę innych masterów niż niemieckie i brzmią nieznacznie lepiej. Nie wiem, nie mam porównania, każdej posiadam tylko jeden egzemplarz - albo francuski, albo niemiecki. Wszystkie brzmią jak na digital rewelacyjnie.) Wydania CD z 1997 - co do jednego - są konkursowo spartaczone, radzę unikać.

A z innej beczki: wczoraj dotarło do mnie nowe wydanie "Dark Side of the Moon" Pink Floyd na winylu (to datowane na bieżący rok 2016). Nie jest źle, choć oczekiwałem więcej. Przede wszystkim mój egzemplarz jest lekko pofalowany i przekłada się to na delikatne "szuranie" w tle (może tylko na początku jest bardziej słyszalne). Ponadto na końcu pierwszej strony, przy wybrzmiewaniu fortepianu, słychać dwa króciutkie zniekształcenia. Czy jest to podstawa do reklamacji?
Poza tymi wadami trzasków jest niewiele i nie są głośne. Krótko mówiąc, jak na razie jest to najlepiej grająca płyta winylowa w mojej kolekcji, ale to głównie to dlatego, że jest to pierwsze moje fabrycznie nowe tłoczenie (może poza niektórymi polskimi płytami). Samo brzmienie jest odrobinę ciemniejsze od mojego starego niemieckiego wydania. Być może dlatego Leśniewski w "TR" nazwał nowe wydania "zamulonymi" - wg mnie grubo przesadził, ale że jest ciemniej to fakt.

[Faustmok]

Tez ostatnio kupilem jakas reedycje Darek Side osf the moon (gielda Utreecht;), do tego Reammsteina. Niemiecka kapela mi Sie nadlamala i nie plakalem. Z kolei przy Pink Floydach treoszke wkurzony kupilem kilka dni pozniej oryginal. Nie ma nawet poreownania. Osobiscie nigfdy nie kupie juz nowej plyty. Chyba, ze pierwsze wydanie . Daaaleko sa Z tylu. Zupelnie inna jakas dzwieku, wyzej cenie juz piraty mp3....

[herjob]

Kupiłem Doors - Strange Days na LP Rhino z 2010 chyba w MONO. I tu pojawia się zasadnicze pytanie. Winyl ciężki, fajny, są to kopie pierwszych bić z Elektry, wszystko fajnie, nie ma kodu kreskowego, a tu się okauje, że brzmienie fatalne, totalny brak góry, jakby głośniki owinięte kocem. O reedycji jedynki Doorsów pisano wiele, że słaba, ale muślałem, że potem jest lepiej. Jak jest z płytami od Waiting for the Sun. Jest lepiej gorzej???? Czy warto dalej kupować. Jakie nie te wydania to jakie. Chodzi mi tylko o reedycje . Wydania niemieckie z lat 70. są słabe, a UK czy USA b. drogie. Są reedycje Doorsów warte uwagi i w znośnej cenie?

[blispx]

Nie wiem jak w przypadku jedynki/dwójki w mono bo nie posiadam wydania z epoki, ale mam stereo 1wsze (cut chyba CTH) i późniejsze reedycje (czerwony label i z motylkiem) grają wg mojej oceny tak samo. I tu zdziwko lekkie bo wg mnie za dużo tej góry a za mało dołu, takie cukierkowe granie. To już taka realizacja i nic tego nie zmieni. Strange Days/Waiting... ta sama historia. Poprawia się od Morrison Hotel, w sumie to może od Soft Parade

Co do współczesnych RE to ja mam zdanie takie: kupuję wcześniej RE z epoki w przypadku Doors te z SRC a współczesne zostawiam na sam koniec bo nie ma z tego funu

[herjob]

Za rozsądne pieniądze są tylko wydania niemieckie z lat 70. ale one cierpią na to samo chyba co reedycje z 2010.
Chyba zaryzykuję i kupie Waiting for the Sun. Może po prostu wybrzydzam, zbyt jestem przyzwyczajony do miksów na 40-lecie na CD (te w superjewlcaseach)

[blispx]

To zależy co wg Ciebie oznacza "za rozsądne pieniądze" i gdzie się zaopatrujesz. Jeżeli nie straszne ci stereo to szukaj RE US label z motylkiem i SP dla przykładu https://www.discogs.com/Doors-The-Doors/release/3544021

Co do mono to faktycznie gdzieś już się spotkałem z podobnymi opiniami że lipa, tylko nie pamiętam czy chodziło o RE i gdzie to było, pewnie na forum stevehoffman

[darkman]

Mam obie wersje.
Mono - bardzo słabo wyszedł(na dwa ucha-moje i brata opinia), wszędzie nisko stoi, wyprzedają go. Do zaawansowanych kolekcji jako pozycja na półkę może być w sumie. Do mienia?
Stereo - nie mamy uwag, bdb na nasze ucha szy i w porównaniu do starszych, również oryginałow. Też mamy.

Na cd ich nie mam, nie mogę porównać. Nie zbieram Doors na CD.

[herjob]

Moja wersja mono to nr katalogowy R1-4014. The Doors - Strange Days (Original Mono Mix) Rhino Vinyl. Numerowana. Na Record Store Day wydanana. O to o co chodzi:

https://www.discogs.com/Doors-Strange-D ... se/6909406

Już nie wiem. Piszą tam, że gra to bardzo dobrze.

A czy darkman ty mógłbyś przysłać linki z discogs do swoich edycji.

[Wojtek]

Piszą tam, że gra to bardzo dobrze.

Pytanie tylko czy mają jakiekolwiek porównanie

To jest IMHO najgorsze w recenzjach nowych wydań płyt. Ktoś kupuje, chwali tu i ówdzie, a w praktyce brzmi to gorzej niż cokolwiek innego tylko kupujący nie jest tego świadomy
Oczywiście to żadna reguła, ale potem wychodzą m.in. takie historie.