REEDYCJA czyli NOWE ŻYCIE winyla.

[Cracker]

Cracker pisze:Mycie fabrycznie nowych płyt nie ma żadnego sensu.

A jak się pobrudzą... to już ma sens?

Z całym szacunkiem Wojtuś , ale czasami pieprzysz bez sensu.
Jak się pobrudzą; tak, to już ma sens. To znaczy że ktoś je używał i nie są już fabrycznie nowe

Cracker pisze:Istnieją inne sposoby aby poradzić sobie z elektrostatycznością, szczególnie nowych płyt. Mycia bym w tym przypadku nie polecał.

Jeśli byś mógł to przybliż nam ten temat w wątku o myciu płyt.

No przecież wyraźnie napisałem, że mycia fabrycznie nowych płyt w celu usunięcia elektrostatyki bym nie polecał , to czemu mam przybliżyć temat w wątku o myciu.
Z myciem płyt nie ma to nic wspólnego.

Ale przybliżyć temat owszem mogę.
Od ponad dwudziestu lat traktuję moje naelektryzowane płyty pistoletem ZEROSTAT, jak na załączonym obrazku.
Efekt jest piorunujący . Po dwa strzały na stronę i problem z głowy.

[Wojtek]

Z całym szacunkiem Wojtuś , ale czasami pieprzysz bez sensu.
Jak się pobrudzą; tak, to już ma sens. To znaczy że ktoś je używał i nie są już fabrycznie nowe

Crackeruś, jak trochę pomyślisz to też odnajdziesz sens, tak więc "bez nerw".
Teoretycznie płyta po pierwszym odtworzeniu już jest nieco brudniejsza
Trzymając się tej zasady, są na świecie kolekcjonerzy, którzy myją płyty po/przed każdym odtworzeniem.
Nie twierdzę, że jest to najwłaściwsza i najrozsądniejsza droga, ale jakaś logika w tym jest, prawda?
Coś jak odkurzanie mieszkania każdego dnia.

Dodatkowo, biorąc pod uwagę wspomniane przez motowna "paproszki poprodukcyjne" (czyli w sumie syf), tym bardziej chyba nie ma faktycznie sensownych przeciwwskazań do mycia każdej nowo nabytej płyty, niezależnie czy jest to egzemplarz zafoliowany czy też nie.

Z myciem płyt nie ma to nic wspólnego.

Tu przepraszam, miałem na myśli ogółem czyszczenie/konserwację płyt

Ale przybliżyć temat owszem mogę.
Od ponad dwudziestu lat traktuję moje naelektryzowane płyty pistoletem ZEROSTAT, jak na załączonym obrazku.
Efekt jest piorunujący . Po dwa strzały na stronę i problem z głowy.

A to o to Ci chodziło, OK, o tych zabawkach też już pisaliśmy na forum.


Wracając jednak do tematu, jeśli faktycznie farba schodzi z etykiety na tych płytach to to naprawdę nie świadczy dobrze o jakości wykonania, niezależnie od tego czy kolega umył płytę od razu czy też zrobiłby to za rok

[Winters]

to naprawdę nie świadczy dobrze o jakości wykonania

Użycie tuszu rozpuszczalnego przez alkohol? Albo nawet wodę?

Znowu z igły widły! Jeden nieuważnie mył i zamoczył etykietę, to od razu, że śmieć i inny scheiss i już się dyskusja rozkrynca!

[mr_shelp]

Doprawdy nie wiem w którym momencie można się popisać nieuwagą podczas używania Knosti. Labele zawsze będą miały styczność z płynem, chyba, że wspomagamy się gumkami od weków czy innymi dodatkowymi uszczelniaczami. W każdym razie podczas mycia wielu starych płyt nie zdarzało mi się nic podobnego.

Przesadziłem trochę ze stwierdzeniem że płyta jest do wyrzucenia. Wyjąłem z Knosti jedna ze szczotek, nośnik położyłem na starym gramofonie i wyczyściłem płytę sposobem zbliżonym do opisanego w poście: http://www.winyl.net/viewtopic.php?f=26 ... 540#p44279. Kropki farby zniknęły, będę sprawdzał niebawem odsłuch.

[Cracker]

Trzymając się tej zasady, są na świecie kolekcjonerzy, którzy myją płyty po/przed każdym odtworzeniem.
Nie twierdzę, że jest to najwłaściwsza i najrozsądniejsza droga, ale jakaś logika w tym jest, prawda?

Dla mnie nie ma w tym żadnej logiki. Płyty powinno się myć jeśli jest brudna i wpływa to na jakość dźwięku.

A to o to Ci chodziło, OK, o tych zabawkach też już pisaliśmy na forum.

Czemu bagatelizujesz.
To nie zabawka ale skuteczne, bezkontaktowe narzędzie do usuwania ładunków elektrostatycznych z płyt winylowych.
W mojej opinii najlepsze i najskuteczniejsze.

Znowu z igły widły! Jeden nieuważnie mył i zamoczył etykietę, to od razu, że śmieć i inny scheiss i już się dyskusja rozkrynca!

Myślę, że o to chodzi na tym forum aby dyskutować, spierać się w różnych sprawach, wymieniać opinie, poglądy i doświadczenia.

[janpol]

Cieszę się, że temat się rozwija ale kilka ostatnich postów ma większy związek z konserwacją (a jest taki temat) niż nowym życiem winyla.

Włodzimierz Janowski

[janpol]

„Cheap Thrills” to płyta, z której muzyka towarzyszy mi od początku lat siedemdziesiątych. Najpierw z magnetofonu ZK 140, następnie z płyty CD a teraz z winyla nowej edycji.
Album został wydany w lecie 1968 r., po ośmiu tygodniach zajął pierwsze miejsce na liście przebojów Billboard i utrzymał się na tej pozycji przez 8 tygodni.

Lista utworów:
Strona “A”:
1. Combination Of The Two,
2. I Need A Man To Love,
3. Summertime,
4. Piece Of My Heart.
Strona “B”:
5. Turtle Blues,
6. Oh, Sweet Mary,
7. Ball And Chain.

W oryginale autorem frontowej strony okładki był undergroundowy rysownik komiksów - Robert Crumb; z tyłu Columbia umieściła czarno-białe zdjęcie Janis Joplin i tak jest w przypadku okładki reedytowanej płyty.

© 1968, 2011 Sony Music Enertainment / Oryginally released 1968. All rights reserved by Sony Music Entertainment. Manufactured & distributed by Music On Vinyl B.V. for Sony Music Entertainment.
Nr katalogowy: MOVLP464
180 gram pressing.

Tych nagrań dokonano 45 lat temu i chociaż ta płyta moim zdaniem już w pierwszym tłoczeniu nie brzmiała dobrze, to nadal słucha się jej z przyjemnością.

Włodzimierz Janowski

[33RPM]

Skoro reedycje to może przyjrzyjmy się różnym stronom księżyca? (ciemnym stronom )

Płyta po lewej - SHVL 804 Made in France by Pathè Marconi - to prawdopodobnie pierwsze wydanie francuskie - jeśli wierzyć informacjom stąd: http://thedarkerside.altervista.org/collection.htm
Jej label najbardziej pasowałby do tego (a jest tu zgromadzonych kilkaset wariantów labela tej płyty): http://s1187.photobucket.com/user/mrpin ... ort=6&o=76

Płyta po prawej to reedycja z 2011 roku, cyfrowy remaster, made in EU. Zawiera plakaty, naklejki, kod do pobrania mp3, co tam sobie wymarzycie. Część widoczna poniżej. Moja wersja sprzed lat nic z tego nie posiada. Nie było? Ktoś zgubił / zajumał?

Wykonanie okładki
Okładka reedycji jest zrobiona bardzo starannie, jakość druku i użytych materiałów jest bardzo dobra. Gatefold jest tak zrobiony jak przy wydawnictwach dwupłytowych - ma dwie "kieszenie". W prawej kieszeni jest płyta a w lewej dodatki. Wersja sprzed lat nie ma lewej "kieszeni" (jest zaklejona). Reedycja jest mniej świecąca - bardziej satynowa i ma mocniejsze kolory (ale stara okładka ma prawo być nieco wyblakła, więc nie wiem jak to było kiedyś). Czerwień na reedycji jest bardziej marchewkowa, na starej jest bardziej bordowa a zielony, niebieski i fioletowy są mocniejsze na reedycji.
Muszę przyznać, że od strony poligrafii reedycja jest super i nie mam absolutnie nic do zarzucenia.
Po lewej stare, po prawej nowe (pierwsze zdjęcie celowo z flashem, widać różne rodzaje wykończenia):

Wykonanie płyty
Obydwie płyty są bardzo ładnie wykonane, nic nie jest krzywo naklejone itp. Reedycja jest równa, ciężka i na oko robi bardzo dobre wrażenie. Kiedy położyłem je obok siebie zdałem sobie sprawę, że wielkość obszaru zajętego nagraniem jest różna.
Poniżej obraz, na którym poączyłem fragmenty obu płyt:

Dolna część to płyta Pathè Marconi, górna to reedycja z 2011 roku (tak, wiem, jest w lustrzanym odbiciu). Zostały zupełnie inaczej wycięte - inna jest gęstość "upakowania" zapisu. Po za tym na reedycji oddzielono od siebie "speak to me / breathe in the air" a na wersji francuskiej są razem.

Jak to gra?
Bardzo dobrze. Naprawdę. Nasłuchałem się różnych opinii o tym, że reedycje, szczególnie z cyfry są bez sensu itp. Być może moje wydanie sprzed lat jest jakieś nieudane, może mocno zużyte, może ... Albo ludzie są złotousi a ja głuchy. Na moim sprzęcie ciężko wskazać faworyta, tak naprawdę to rozróżniam je po ilości trzasków ...

Porównuję sobie stare wydanie na CD AAD, reedycję z 2011, wydanie (najpewniej) francuskie i oficjalne MP3 320kb/s i mam kilka obserwacji ale mogą być nieco offtop. Np.: stary winyl w najgłośniejszych fragmentach (solo w Time) brzmi jak nieco skompresowany ale to może być zużycie płyty. Nowy LP i CD mają chyba więcej "oddechu". Ale to naprawdę są tak minimalne różnice, że można się o to kłócić.

Ciekawostka: niemal na każdej mojej wersji tej płyty utwór The Great Gig in the Sky jest inaczej obcięty na końcu. Jest tam takie charakterystyczne przestrojenie ostatniej nuty w górę i potem jeszcze przez chwilę dźwięk snuje się. Na płycie "francuskiej" utwór jest wyciszony już po 3-4 sekundach od przestrojenia. Na nowym winylu dźwięk trwa DŁUŻEJ, dobre 7-8 sekund po przestrojeniu (na MP3 podobnie, pewnie są zrobione z tego samego materiału źródłowego). Za to na CD dźwięk trwa najdłużej - ok. 11 sekund aż zupełnie ginie w szumie taśmy.

[Tyrystor]

Aż miło poczytać

Będę miał trochę czasu, to opiszę mój egzemplarz z 2003 roku, coby było to w jednym miejscu.

[33RPM]

Sam chętnie poczytam o wersji z 2003 roku. Czy to aby nie wtedy wydano wersję z okładką - witrażem? Przynajmniej CD takie były.

Zapomniałem dodać, że wersja 2011 ma na odwrocie naklejony kod kreskowy.

[zbyszek1982]

Analog wyglądał normalnie. Też mam tę reedycję.

[33RPM]

To dobrze, zawsze uważałem, że ten minimalistyczny projekt świetnie się broni i jest ponadczasowy. Wersja witrażowa jest nieco przedobrzona - no i nie jest już minimalistyczna.

[Winters]

Czy to aby nie wtedy wydano wersję z okładką - witrażem?

To tylko kartka na okładce.

[eenneell]

Dolna część to płyta Pathè Marconi, górna to reedycja z 2011 roku (tak, wiem, jest w lustrzanym odbiciu). Zostały zupełnie inaczej wycięte - inna jest gęstość "upakowania" zapisu. Po za tym na reedycji oddzielono od siebie "speak to me / breathe in the air" a na wersji francuskiej są razem.

Ja porównywałem polskie wydaniez 1988 z tym 2011r i zapis, czyli rowki na wydaniu polskim zabierają podobnie więcej miejsca
Czyli Muza matryce dostała
PS o poligrafii nie piszę... wiadomo! (choć jak na tamte czasy PRL-u całkiem całkiem

[33RPM]

Z tym upakowaniem zapisu to ciekawe, tym bardziej, że (intuicyjnie) wyobrażam sobie tak, że jak zapis jest "rzadszy" to można by zrobić lepszą dynamikę, ale w odsłuchu to się nie potwierdza w tym przypadku. Wersja 2011 wcale nie brzmi na bardziej skompresowaną. Nawet może nieco mniej ...