wpadłem z niezapowiedzianą wizytą jak w PRLu, bo nie mogę czytać tych monkowiańskich wersetów od jakiegoś czasu bezkrytycznie. Po prostu nie da się
ależ absolutnie TAK! Brilliant Corners to najbardziej uznana płyta Monka w doskonałym składzie, który nie pozostawia najmniejszych wątpliwości. Zwłaszcza właśnie wersja mono z 1957 to kamienie milowe jazzu w ogóle:Oj chyba nie.
Thelonious Monk: piano; Ernie Henry: alto saxophone; Sonny Rollins: tenor saxophone; Oscar Pettiford, Paul Chambers: double bass; Max Roach: drums; Clark Terry: trumpet.
chciałoby się wytłuścić nazwisko jakiegoś muzyka, ale kogo? No nie da się!
Druga tak referencyjna to po prostu, To Thelonius Monk Septet: Thelonious Monk: piano; Ray Copeland: trumpet; Gigi Gryce: alto saxophone; Coleman Hawkins: tenor saxophone; John Coltrane: tenor saxophone; Wilbur Ware: double bass; Art Blakey: drums
nagrana również dla Riverside.
to tyle i nie wracajmy do tematu
, bowiem oczywiście można dyskutować o tym co się komu podoba mniej lub bardziej i na ile trafia w gust czy estetykę, jednak co do wartości muzycznych i wagi samego projektu, sprawa jest już ustalona.Rankingi, rankingami, a muza broni się sama. Tu akurat nie ma wątpliwości. Żadnych.
) tego zacnego albumu. Miałem ją długo na celowniku i się doczekałem. Widzę że ciągle do dostania tu i tam. Impex w Mono. Bębny i szamani po pokoju latają aż miło. Piękna sprawa. Marzyła mi się sztuka z epoki i prosto zza oceanu ale nie było mi widocznie dane. Warta pozycja do zapoznania się.
Także tak. Jak mam polecać to w tym momencie tylko Impex no chyba że jest coś o czym nie wiem i „przykrywa czapą” to wydanie to poproszę o namiary 
Sama muzyka przednia, a dźwięk? No cóż, jak odsłucham, to dam znać.
