Co kręcisz? (czyli czego aktualnie słuchamy na winylu)

[MaciejT]

Barclay James Harvest - The Best OF

[Cracker]

Slade - The Amazing Kamikaze Syndrome

[StarRock]

IRON MAIDEN - Live After Death (1985)
#BackToThe80s, #HomeListening, #Vinyl80sLove

[Peliks]

Skalpel - Cut-Outs

2024 NoPaper Records

[lopek3]

Steely Dan – Greatest Hits

[Cracker]

The Clash - Combat Rock

[StarRock]

FLASH AND THE PAN - Lights In The Night (1980)
#BackToThe80s, #HomeListening, #Vinyl80sLove

[Cracker]

Ken Hensley - Proud Words On A Dusty Shelf

[MMarek]

Uwaga!
Będzie długi tekst.

Post numer 5000 to dla mnie mały, ale jednak ważny jubileusz — dobra okazja, by na moment spróbować zwolnić, spojrzeć wstecz i sięgnąć po płytę, która od lat zajmuje w mojej kolekcji wyjątkowe miejsce. Sam Twórca tajemnicą żadną nie będzie, jak sądzę, ale wybór albumu już chyba tak. To płyta, która w moim odczuciu jest nie tylko jednym z najbardziej charakterystycznych dzieł Artysty, ale też esencją muzyki lat 80. w jej najbardziej twórczym, odważnym i bezkompromisowym wydaniu.

To album, do którego wracam dość regularnie — nie z przyzwyczajenia, ale z potrzeby. Za każdym razem odkrywam w nim coś nowego: detale w warstwach syntezatorów, rytmy, które mimo upływu lat wciąż brzmią świeżo, oraz ten niepowtarzalny klimat dekady, w której elektronika przestała być ciekawostką, a stała się pełnoprawnym językiem emocji i ekspresji. To płyta, która doskonale oddaje ducha lat 80. — czasu eksperymentów, fascynacji technologią i odwagi w poszukiwaniu nowych form brzmienia.

Szczególne miejsce zajmuje tu praca z głosem — fragmenty mowy, rytm języków, ludzkie dźwięki wplecione w elektroniczną strukturę utworów. To właśnie ten element sprawia, że album wykracza poza ramy klasycznego wydawnictwa elektronicznego i staje się czymś więcej: muzyczną podróżą przez kultury, emocje i brzmienia, które w połowie lat 80. musiały robić ogromne wrażenie — i nadal potrafią.

Dlatego właśnie dziś, przy okazji tego mojego małego forumowego jubileuszu, wybór mógł być tylko jeden. To dla mnie płyta-symbol, osobisty punkt odniesienia i jedna z tych pozycji, które najpełniej definiują moje muzyczne fascynacje oraz to, czym dla mnie są lata 80. w muzyce. Przy okazji — to również doskonały materiał do testowania sprzętu, który potrafi bezlitośnie obnażyć zarówno jego zalety, jak i słabsze strony.


Jean-Michel Jarre – Zoolook
#BackToThe80s, #HomeListening, #Vinyl80sLove
https://www.discogs.com/release/2606905 ... re-Zoolook

Ethnicolor
Otwarcie, które od razu wciąga w świat „Zoolook”. Powolne budowanie napięcia, narastające warstwy syntezatorów i puls, który przygotowuje na podróż bez oczywistych granic. Dla mnie to idealny wstęp — hipnotyczny i niezwykle klimatyczny.

Diva
Jeden z najbardziej rozpoznawalnych momentów płyty. Charakterystyczny, niemal agresywny rytm i wokalne sample tworzą utwór, który do dziś brzmi świeżo i odważnie. Zawsze robi na mnie ogromne wrażenie swoją energią.

Zoolookologie
Najbardziej „taneczny” fragment albumu, ale wciąż daleki od prostych rozwiązań. Rytm jest tu motorem napędowym, a jednocześnie czuć lekkość i swobodę eksperymentu. Utwór, który świetnie oddaje ducha połowy lat 80.

Wooloomooloo
Krótszy, bardziej intymny moment na płycie. Elektronika schodzi tu na drugi plan, robiąc miejsce dla nastroju i emocji. Dla mnie to chwila oddechu i refleksji w środku albumu.

Zoolook
Centralny punkt płyty i jej wizytówka. Tu wszystko się spotyka: rytm, sample ludzkiego głosu, syntezatory i charakterystyczny klimat Jarre’a. Utwór, który najlepiej oddaje ideę całego albumu.

Blah Blah Café
Lekko ironiczny, zabawny, a jednocześnie bardzo pomysłowy kawałek. Fragmenty mowy stają się tu rytmem i melodią. Zawsze wywołuje u mnie lekki uśmiech i pokazuje bardziej swobodną stronę dzieła.

Ethnicolor II
Zamknięcie klamrą całego albumu. Spokojniejsze, bardziej kontemplacyjne, idealne na zakończenie tej muzycznej podróży. Pozostawia słuchacza z poczuciem domknięcia i chęcią powrotu do początku płyty.


Wielu fanów i komentatorów postrzega „Zoolook” nie tylko jako kamień milowy w elektronice, ale jako jeden z najbardziej kreatywnych i eksperymentalnych albumów lat 80., który dzięki nowatorskiemu wykorzystaniu sampli, syntezatorów i brzmieniowej śmiałości znakomicie oddaje ducha tej dekady — nie tylko w kontekście muzyki elektronicznej, ale szerzej jako przykład muzyki XX wieku, która przesunęła granice dźwięku i formy.
Można oczywiście się z tym zgadzać lub nie. Ja się zgadzam