W wątku tym zamierzam opisywać płyty stare i niemodne (ale broń borze płyty nagrane współcześnie jako składanki staroci). Czasem znajdzie się coś dobrze znajomego i popularnego jako porównanie z nieznanym dobrze starociem. Będzie też trochę o prostym starym sprzęcie dającym radochę tym którzy go na śmietniku znaleźli, który to nie sprzedaje się dobrze w instagramowo wyglądających komisach z Wyintydżem mimo że nieraz gra znacznie ciekawiej. Będzie też trochę prześmiewczych ogólników, ale raczej nie będących powodem do żarliwej dyskusji na srogie argumenty bowiem wybaczcie, ale przekonywanie kogokolwiek na siłę do swojej racji, koniecznie racniejszej od innych, mam łagodnie mówiąc głęboko w czterech litrach... Tak więc Muppet Show czas zacząć
proponuję przyjąć pewną terminologię by zbytniego bałaganu nie wprowadzać, proszę też uprzejmie o przyzwoite zachowanie proporcji między tymi tematami:
<znana płyta> udane winylowe nagrania z lat 50-65 które ktoś coś gdzieś tam jeszcze kojarzy
<płyta z piwnicy> czyli zapomniana, tania, znaleziona pod śmietnikiem płyta, która mówi współczesnym audiofilom i recenzentom jakby to bardzo łagodnie powiedzieć f...k-off.
<gruz hi-fi> coś co nie kosztuje, nie szpanuje, a gra PRZYJEMNIE muzykę szczególnie tą z lat 50-65 znalezioną na śmietniku
<ciekawostka> często mocno ironiczne wstawki na tematy związane z audio i muzyką
<ciekawostka> pzepisane z naturalnego lenistwa z wikipedii:
Ubytek słuchu z wiekiem (18–50 lat) 0,5 dB/rok
Ubytek słuchu z wiekiem (powyżej 50 lat) 1 dB/rok
Przeciętny ubytek słuchu w wieku 70 lat 37 dB
Wychodzi na to że jesteśmy głusi jak pień, a tylko nie mający pojęcia o audio i muzyce junior zapluty przyjdzie z umazanym jogurtem noskiem i powie tata/dziadzio ścisz!!!!!
Biorąc pod uwagę że mamy jeszcze nierównomierność pasma słyszenia i naturalne rozbieżności między uchem lewym a prawym wychodzi mi że... że nie warto o tych wszystkich duperelach o jakich się dyskutuje na forach hi-end dyskutować bo pisząc o neutralności przekazu, paśmie przenoszenia, płaskiej jak deska charakterystyce i sprzęcie który zagra wszystko (znaczy te testowe 3 płyty) "tak jak powinno być", pisze się debilizmy, a ucho to tylko i aż jeden element całej długiej układanki warto więc słuchać w sposób PRZYJEMNY I ZABAWNY (by nerwicy nie mieć) jak najwięcej płyt, puki jeszcze cokolwiek prócz zrzędzącej żony i jej teściowej się słyszy...Jak już jesteśmy przy słyszeniu to mi się tydzień temu po przepłukaniu korka woskowego stereofonia w 4d rozszerzyła, a i lewy głośnik słyszę więc znów słyszę w znienawidzonym stereo, a tak się starałem o mono ech
<koniec ciekawostek i ględzenia - czas na płytę><znana płyta> Wpierw coś ogólnie znanego jak mi się wydaje: Eartha Kitt - jedna z moich ulubionych geriatrycznych panien! No może nie tak geriatycznych bo nie będę owijał w bawełnę śpiewała przez dziesięciolecia ale jej późniejsza twórczość jako staruszki ma się nijak do lat pięknej młodości! wręcz można sobie obrzydzić szczególnie słuchając jakiś gównianych składanek po 1970 i współczesnych cd.
Kobita śpiewała od połowy lat 40 do początku 2000, jednak najlepsze jej płyty jakie udało mi się wyszukać to: "That Bad Eartha" z 1956 RCA i "Person At The Plaza z 1965" Pierwsza płyta jakże spokojnie (czarne tło itp farmazony), a zarazem dynamicznie nagrana (tak, tak w starym analogu jedno nie wyklucza drugiego) naturalnie w mono. Słucham i nie chce mi się wierzyć że płyta ma 67 lat. Pełna zadziornego seksu, swobodnej egzotyki (Eartha śpiewa na niej w kilku językach), co ja tu będę ględził sami posłuchajcie - jazzowo-etniczny dynamit sprzed lat! Ktoś musiał mocno popracować nad aranżacją bowiem jej nieco wcześniejsza wersja także "That Bad Eartha" ale na 10" to wręcz kluchy i muł, a tego już takie pierdziele jak ja nie lubią, bowiem każdego tetryka trzeba zawsze wpierw zaciekawić i rozruszać zanim zacznie cokolwiek chwalić
Kolejną wyróżniającą płytą Aretty (szczególnie na tle późniejszego kiczu) jest wspomniana "Person At The Plaza" - wspaniały żywiołowy koncert na żywo słuchając którego człowiek zastanawia się.... jak to jest że można na żywo z miejsca i bez powtórek zagrać i zaśpiewać! baa nawet nikt tempa nie poprawia komputerowo bo.. bo by tylko zniszczył nagranie przerabiając je na wzór współczesnej składanki Stockfisha do której brandzlują się audiofile którym współczesny hi-end za cienko piska... Tego koncertu na żywo miałem wersję stereo z Cresendo którą z ulgą zamieniłem na mono, to też niestety płyta moim skromnym zdaniem zamykająca twórczość Earthy Kitt - wszystko co przed nią jest mniej lub bardziej warte uwagi, wszystko po niej... no cóż o gustach podobno się nie dyskutuje, ale tak jak większość panów starzejąc się na scenie nabiera ogłady tak większość pań starzejąc się nabiera zadyszki. Płyty Earthy Kitt nawet z jej wcześniejszej twórczości, prócz może wymienionej That Bad Eartha" można zdobyć za jeszcze normalne pieniądze, sporo z niemieckich tłoczeń RCA, nie bójcie się podrapanych mono których nikt na zgniłym zachodzie nie chce, ale o tym kiedy indziej. <koniec znanej płyty>
- DSCF9047.JPG (101.32 KiB) Przejrzano 3271 razy
) <jeszcze nie koniec płyty z piwnicy>
a była to Polly Bergen – "My Heart Sings"
Jedziemy z jazzem instrumentalnym, jest rok 1957 Dave Pell gra na saksofonie w swoim utworze (a moim jego ulubionym) o tytule "Angel Eyes". Gra to za mało powiedziane, on emanuje z winyla klimatem którego na próżno dziś szukać... (JEŚLI KTOŚ ZNAJDZIE COŚ PODOBNEGO BĘDĘ WDZIĘCZNY) Wznowienie płyty na winylu z lat 80 gubi już ten trudny do opisania czar lat 40, zadymionej cygarami speluny, mrocznej uliczki, melancholia ludzi będących na krawędzi nocy i dnia gdzieś umyka... A może bredzę jak potłuczony zadatek na muzycznego i to żadna muzyka gangsterska : 
shock: Macie tu więc do znudzenia znaną (Blues Brothers koszmar jakiś) muzykę jak to frywolnie nazywam "gangsterską", zapodam jednak z oryginału by koszmaru nie było - mimo że to serial... Henry Mancini "The Music From Peter Gunn" 1959 - naturalnie mono LPM-2040. Utwór tytułowy to prawdziwy dynamit - dalej jest równieee równooo, a więc rytmiczna, muzykalna bomba do polecenia (nie koniecznie audiofilom bo równej jak deska charakterystyki, ani sprzęt fajnie JĄ odtwarzający [odtwarzający PŁYTĘ audiofilski matołku-a nie równą charakterystykę 
]), ani sama płyta ni maaa 
<koniec znanej płyty, a zaczęło się nieco inną zajawką o ile skleroza mnie nie myli>
<koniec ciekawostki a o prawdziwym hi-fi grudzie w oku wkrótce) 
w miejsce wywalonego oryginalnego ramienia Lenco psując przykładnie dwa dobre gramofony w imię tego że jakieś młode debile na forach coś wcześniej powypisywały 
a o istnieniu Connoisseura nie widział... A wspomniany Shure 75? też jego późniejszy klon 91 ale i nasze 44 -bawiąc się kiedyś różnymi elementami analogowego toru audio zawsze wychodziło mi że da się go miło słychać pod wszelkimi lampami, na większości ramion sterując tylko ciężarem headshella, potem odpalałem Ortofona SPU i.. i jakiegoś dużego bólu we wrażeniach podczas słuchania ulubionych płyt nie było, prócz naturalnie bardzo dużej niezaleczonej i nieutulonej pustki w mym portfelu.... Podam jeszcze jeden ciekawy przykład tym razem nie związany już z cenami, a bardziej z totalną ignorancją użytkowników i niestety też brakiem interwencji ze strony serwisanta: RD odc94 czyli psucie Grundig SV-50, abstrahując(bo wszystko wiedzący nie jestem) od opisanych w komentarzach pod filmikiem sprzeczności technicznych w wykonanym "tuningu" chciałbym podważyć przedewszystkim jego sensowność otóż: 
Jedyne co im trochę brakowało to wypełnienia na dole, ale to właśnie uzupełniały ówczesne lampowce i używane powszechnie w czasach szerokopasmowców germanowce, które dopiero w późniejszym okresie zaczęły przystosowywać się do innych technologicznie głośników (np. na zawieszeniu gumowym/płóciennym) zmieniających się wraz z nowymi trendami w muzyce.
, natomiast sorry interpunkcji dużo nie będzie, przerw w blokach tekstu też nie będzie, będzie za to bardzo wiele nawiasów i kwadratowych nawiasów w tychże nawiasach (czytaj albo giń nieszczęśniku który tu zajrzałeś 
