) na drugą nóżkę. I nie kończymy, bo grywa z Marylin Crispel i tu też coś mam do powiedzenia, choć bardzo ceniony kolega mi zasugerował, że moje dykteryjki o poznanych muzykach nie muszą robić dobrego wrażenia, ale co ja mogę? No mogę Wam obiecać/jeśli chcecie/, że w takim razie o Marshallu Allenie Wam nie opowiem, choć to akurat łatwo wyszukać w sieci nawet hamerykańskiej.. no wiem, wiem mam.. jak to leciało? Aha "przerośnięte ego" 
Z drugiej strony o wyższości współczesnych reedycji Blue Note nad resztą świata i wytycznych co do budowy własnej kolekcji opartej na kopiach tu nie pogadamy, bo jest na ów temat osobny wątek i można się w nim realizować by skonstatować, czego i jak nie robić na pewno. Wiedza jest zwykle między zdaniami gdzieś położona. Wystaczy śledzić logikę wypowiedzi
Ergo, wracajmy do muzyki.
Anonsowany mariage pod kwartet klasyczny.
Tony Braxton, Robert* Schuman String Quartet
wkładka na dole to właśnie z tej płyty nie z ww. Tu jest komplet.
Nagranie i sama kompozycja ma na tyle niuansów samej dynamiki i kształtu samego dźwięku, że potrafi mocno zwrócić uwagę ucha, a nawet dwóch. Kompozycja zresztą na wskroś zachowuje linię kompozycyjną o klasycznej proweniencji profesjonalnego układu akademickiego. Tak dobry kwartet współczesny słyszałem tylko na żywo u Johna Zorna (też postać, której w wątku nie pominiemy).
Miłego poranka chłopaki. Niech zagra epoka!
*Dla kumpli musiał być Bercikiem lub coś koło tego, niestety nie moja epoka. Szkoda. Bowiem i z nim chętnie bym jakiegoś szluga spalił. (spalił to po Warszawsku, kumpel zawodowy pożarnik i rodowity mnie nauczył; I nie mówi się fajki, tylko fajek w liczbie pojedynczej ten fajek, nie ta fajka. Bo w stolicy papieros to rodzaj męski żaden gender tam mać). W sumie to nie wiem czy Berti kopsał szlugi był, bo to czas fajki i cygar był, przecież.
bo gościu śmakiś wypacykowany czy coś teges?
.. eh ego ile cię trzeba cenić ten tylko się dowie kto ciebie przyłapał. 
