Wydanie tajwańskie z 2002 roku. Nie ma porównania z japońskim pod względem poligrafii. Japończycy dali coś ala pergamin, który się rozkłada na sporawą płachtę i strach jest to w ogóle dotykać, żeby nie strzeliło na zagięciach. Pokryli ją też jakąś mocną farbą, bo specyficzny, całkiem przyjemny zapach trzyma do dzisiaj. Same płyty z wersji tajwańskiej wyglądają jak CDR-y i na dodatek jakby zaczynały się utleniać. Gdy uruchamiałem płyty w swoim pierwszym odtwarzaczu CD (jeszcze z lat 90-tych) i wczesnych czytnikach w komputerze, słychać było jakieś trzaski i czkania. Po latach ustały. Nie wiem czy to dzięki lepszym współczesnym laserom, czy może jest to efekt utleniania.
Ktoś może zapytać - po kija kupiłeś takiego dziada? Otóż jest to wersja HDCD, a był okres, że miałem na nie parcie. Dużo później się dowiedziałem, że rok przed Tajwańczykami Chińczycy też wydali wersję HDCD, ale wygląda na jeszcze większą nędzę. Tutaj przynajmniej jest papierowo-plastykowe etui i normalna grafika. Inna sprawa, że pudełko nie jest wymiarowe i jak coś się stanie to będzie bieda. Póki jeszcze działa jadę z tego wydania.
