Fajny koncert wczoraj widziałem

[JacK]

Nie samą konserwą człowiek żyje więc poszedłem sobie na muzykę na żywo czyli koncert Agi Zaryan ze specjalnym udziałem saksofonisty Janusza Muniaka.

[vinylpiotrek]

http://www.zapiecek-lodz.pl/?06.04.-%28 ... yjskie,523

[Robert007Lenert]

W miniony piatek mialem przyjemnosc uczestniczyc w koncercie tego pana i jego zespolu. Bylo mrocznie, poteznie... byly opowiesci o duchach. Mnie sie bardzo podobalo...zakupilem najnowszy winyl formacji.... a klimat byl taki:

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=SQJdfQ1q-Ng[/youtube]

i taki
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=B4FJR-l0hWc[/youtube]

[Sindsoron]

W końcu doczekałem się koncertu Agallocha w Polsce, ba pierwszy raz był tak blisko że dojazd nie kosztowałby ponad 500zł :3

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=a2WNsi98dyk[/youtube]

[kaZ]

http://www.cracjazz.com/pol/hm.htm

[kaZ]

Noc Jazzu- Kraków-Mały Rynek
BILLY COBHAM

Piękny koncert.Rozpierducha na całego !!!
[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=6WcBqg7TazI[/youtube]

[Mr. Moonlight]

Może mało winylowo, ale o Yoko Ono. Przed wczorajszym koncertem w poznańskiej restauracji Toga. Zamówiła tatar.

[wb83]

Wczoraj w Łodzi gościł BaBu Król, jak zawsze zagrali super koncert. Polecam serdecznie jak będzie u was mieście.

[Robertson]

Jutro w Palladium w W-wie Sex Mob ...zapraszam !!!!

[Tyrystor]

Byłem wczoraj na reunion SBB we Wrocławiu. Fantastyczne przeżycie.

Mogę skrobnąć jutro obszerniejszą relację, jeśli brać forumowa sobie życzy

[tollo]

Ja jestem chętny usłyszec trochę bo nie było mi dane jeszcze być na SBB.

[Pawelec]

Ja byłem trzydzieści lat temu . Ciekaw jestem jak się pięknie chłopy posunęli . Pisz koniecznie.

[Robert007Lenert]

Byłem wczoraj na reunion SBB we Wrocławiu. Fantastyczne przeżycie.

Mogę skrobnąć jutro obszerniejszą relację, jeśli brać forumowa sobie życzy

Pisz nie pytaj Ja jestem zdecydowanie na tak.

[zoombie]

Trochę słuchałem w "Trójce". Pisz!

[Tyrystor]

Kajam się za to, że z wtorku zrobił się piątek, zanim znalazłem trochę czasu, by spisać moje wrażenia z niedzielnego reunion SBB. Chociaż może to i lepiej, przynajmniej obejdzie się bez egzaltacji.


Do Wrocławia mam zaledwie 70 km, a ponadto lubię i dość dobrze znam twórczość SBB, toteż wielce się ucieszyłem, gdy doszła mnie wiadomość o planowanym na 13 kwietnia 2014 r. koncercie, wieńczącym jubileuszowy, 50. Festiwal Jazz nad Odrą, tym bardziej, że zapowiedziano występ grupy w oryginalnym składzie, tym samym, który przed niemal równo czterdziestu laty zagrał w warszawskiej Stodole pamiętny koncert, który stał się kanwą pierwszej w dziejach polskiego rocka płyty live. Na miesiąc przed występem zaopatrzyłem się w bilety (150 zł/sztuka - miejsca na balkonie; pozostałe po 200), a w niedzielę punkt 19:00 wkroczyłem do budynku Impartu przy ul. Mazowieckiej 17, mając zamiar wziąć udział w tym epokowym (dla mnie na pewno) wydarzeniu. Pooglądałem plakaty (niektóre nader pomysłowe) z ubiegłych edycji JnO, u siwowłosego właściciela De'Moliki (całkiem fajny sklep płytowy przy Kazimierza Wlk.) zakupiłem za trzy dyszki festiwalowy T-shirt (całkiem gustowne logo ), no i zaczęto nas wpuszczać na salę. Sam koncert zaczął się kilka minut po ósmej - a to dlatego, że jego pierwsza część była transmitowana na żywo przez radiową Trójkę i wprzódy musiał zmieścić się serwis.

O 20:07 na scenę w podskokach wpadł Piotr Metz, krótko zapowiedział zespół, nawiązując do występu SBB podczas XI edycji Jazzu nad Odrą (1975 rok), po czym na scenie stawili się: Józef Skrzek, Apostolis Anthimos i Jerzy Piotrowski, występujący z zespołem po raz pierwszy od dwudziestu lat. Od razu zebrali gromkie brawa, które przeszły w burzę, gdy Skrzek ot tak rzucił: Chcieliśmy przedstawić wam muzykę. Na pierwszy ogień zagrali I Need You Babe, a potem poszedł Odlot. Nieco skrócony (ale z improwizowanym środkiem), zagrany dobrze był dobrze, aczkolwiek odniosłem wrażenie, że panowie dopiero po kilku minutach jakby lepiej się zgrali. Lider może i wygląda jak krasnoludkowy, pękaty dziadek, ale na basie grał tak, że mogłem tylko otworzyć usta w niemym podziwie. Podobało mi się, gdy ze swego instrumentu wydobywał niemożebnie przesterowane, dzikie dźwięki. Ponadto głos mu się ostał młodzieńczy - oczywiście śpiew nigdy nie był najważniejszym elementem twórczości SBB, więc i tym razem nie odgrywał dominującej roli, niemniej zauważyłem, że w stosunku do płytowych oryginałów Skrzek zmieniał nieco partie wokalne. Nie wiem czemu, ale nie oceniam tego negatywnie. Lakisowi i zwłaszcza Piotrowskiemu bezsprzecznie należały się duże brawa (które zresztą dostawali raz za razem). Sposób, w jaki muzycy współpracują ze sobą, w jaki płynnie przechodzą od tematu do tematu, w jaki bawią się muzyką, zrobił na mnie - zresztą na innym widzach również - nieliche wrażenie. Ja wiem, niby słyszałem to już na płytach, ale zobaczyć z odległości 20 metrów, jak powstaje Sztuka, to coś zupełnie innego.

Po Odlocie był Erotyk (Skrzek przy fortepianie), potem tempo znów wzrosło: Na pierwszy ogień, Wizje, potem Freedom with Us i Rainbow Man. Jak widać, kawałki żwawsze przepleciono z wolniejszymi. Generalnie jednak było dynamicznie, z przesterem (bas!) i - przynajmniej chwilami - nieco funkowo! Na zakończenie pierwszej części usłyszeliśmy Figo-Fago. Niezbyt długie, za to soczyście rock'n'rollowe, zagrane z takim czadem, że zupełnie nie dziwię się tym widzom, którzy zaczęli przy nim potrząsać głowami. Pamiętam też, że Skrzek pod koniec utworu szukał po kieszeniach harmonijki. Zresztą w ogóle, choć wcale nie odzywał się do publiczności, wyglądał na człowieka, który czuję scenę i potrafi bawić się swoją muzyką - takie odniosłem wrażenie. Lakis i Piotrowski byli znacznie spokojniejsi, ale uśmiechnięci.

Po Figo-Fago na scenę znów wpadł Piotr Metz, by zaanonsować gości zespołu - Marcina Pospieszalskiego (basista - Skrzek przerzucił się na syntezatory, podczas gdy przez całą pierwszą część, oprócz wstawki na Davolisincie (tak, tak!), w ogóle ich nie dotykał), Sławomira Piwowara i Narodową Orkiestrę Symfoniczną PR z Katowic, która zajęła cały tył sceny. W tak rozszerzonym składzie zagrali skróconą wersję Memento z banalnym tryptykiem, wzruszające Z których krwi krew moja (po tym utworze facet z widowni krzyknął: Let's go, Józek, let's go!), skróconą suitę Ze słowem biegnę do ciebie (jak wiadomo, Skrzek, pisząc te kompozycję w 1977 roku, przewidywał jej nagranie z orkiestrą, ale budżet Polskich Nagrań na to nie pozwolił - nic to, teraz już wiem, jak brzmi ów utwór w takiej aranżacji: znakomicie), Walkin' Around the Stormy Bay (rewelacyjne, pełne werwy wykonanie tej świetnej kompozycji), Goin' Away + jakieś dodane motywy i w końcu Odlot (ten wolniejszy fragment, wraz ze śpiewanym Odlecieć z wami), który zabrzmiał zupełnie inaczej niż na początku. I chyba lepiej; w każdym razie mnie się ten fragment ogromnie podobał, i to w nim zastosowanie orkiestry wydało mi się najsensowniejsze. Wiadomo, przy głośniejszych, szybszych kompozycjach orkiestra nieco się gubi w ścianie dźwięku, jednakże ubarwienie Odlotu partiami smyczków wypadło doskonale. Po długiej owacji zespół zawitał na scenę raz jeszcze i wykonał Pieśń stojącego w bramie - melodyjny, spokojny utwór, jedyny spośród zagranych tego wieczoru, który nie pochodził z lat 70. (płyta Nastroje, 2002 r.) Całkiem dobry na pożegnanie z publicznością. Jeszcze gromkie brawa (zresztą w zasadzie po każdym kawałku oklaski trwały i trwały), skandowanie fanów: ES-BE-BE!, ES-BE-BE!, Piotr Metz obwieszczający: Szanowni Państwo, to już wszystko na dziś i koniec. Dwie godziny z kawałkiem minęły błyskawicznie.

Za résumé niech posłuży prosty fakt - przez cały calutki poniedziałek ludzie, z którymi miałem styczność, pytali mnie, czemu się tak szeroko uśmiecham.