Patrząc na Discogs w niektórych przypadkach innych wydań nie byłoWojtek pisze:A masz też inne? Ja jakbym nie miał porównania to tez bym nie miał o czym gadać
Nie odpowiedziałeś na moje pytanieŁukasz pisze:Patrząc na Discogs w niektórych przypadkach innych wydań nie było
A czy ja gdzieś napisałem, że płyty holenderskie to śmiecie? Nie. Po prostu Brytyjczycy, Amerykanie czy Japończycy z reguły tłoczyli i wydawali płyty jeszcze lepiej, niż Niemcy czy Holendrzy. Są oczywiście wyjątki, ale przy masowych wydawnictwach są one bardzo nieliczne.Łukasz pisze:i akurat te płyty Made in Holland to nie jest taki gruz jak sugerujesz.
To jest okres, w którym winyle były wypierane przez CD co nie tylko skutkuje tym, że jest ich mniej ale też tym, że są zwykle słabej jakości. Winyle, są dobre do początku lat 90 tych potem raczej ustępują CD. Nie słuchałem jednak nigdy żadnego nowego wydawnictwa winylowego - w sensie nie nowej reedycji tylko wydania nowej płyty na winylu. Jak wygląda sprawa jakości takich płyt? Czy ktoś może słuchał czegoś takiego i może coś na ten temat powiedzieć bo myślę o kupnie nowego Morbid Angel właśnie w formacie LP.JacK pisze:Rozczarowaniem jest dla mnie co innego. Katastrofalny brak płyt wydanych w latach 90' i późniejszych.
Wniosek: płyty winylowe nagrywane ze źródeł cyfrowych straciły to, co jest przewagą winyla nad CD i jednocześnie nie są w stanie dać tego, co jest przewagą CD nad winylem. Można sobie je kupować tylko dla klimatu: że oto włączam płytę, coś się kręci i igła łapie kontakt z płytą, itd. W sensie dźwiękowym chyba nic nie wnoszą.
ja mam kilka nowych płyt black metalowych i mimo że są nagrane z cyfrowego nośnika to brzmią zaskakująco dobrze, dodatkowo sporo płyt black metalowych ostatnimi czasy jest nagrywanych z analoga (albo ze względu na "przedpotopowy" sprzęt undergroundowego studia, albo zespół jest już tak znany że może sobie pozwolić na nagrywanie w profesjonalnym analogowym studiu)Obywatel pisze:Mam jednego winyla wydanego w czasie największej ekspansji CD na rynku - czyli w połowie lat 90. Brzmi jak CD - tzn płasko i metalicznie a do tego z trzaskami
No chyba, że są gdzieś jeszcze tłoczone płyty ze źródeł analogowych - tj. z taśm studyjnych - to zmieniałoby postać rzeczy. Pod warunkim oczywiście, że do tego mamy dobrą technologię i dobre tworzywo.
Myśle że to się tak prosto nieprzekłada. Kupiłem kilka płyt z obecnej "masowej" produkcji i brzmią moim zdaniem pełniej z większą swobodą od ich odpowiedników na cd które też mam. Np. muza do filmu Kill Bill I i II lub Seal System. Mam też kilka wydań dla audiofili na 180g nośniku,część w nowych masterach i nawet na dwóch napisali że masterowano z analogowych taśm i grają naprawde bardzo dobrze. Z drugiej strony mam płyte Shadows z lat 80' na której napisano że jest "digital master copy" i brzmi całkiem fajnie. Nie mam niestety cd z tą muzą ale nie odstaje od kilku innych shadowsów jakie też mam na analogu. Mam też Barry Whitea z obecnej produkcji ZYX i to jest koszmar,gra jak głośna muzyka puszczona ze słuchawki telefonicznej.Obywatel pisze:Mam jednego winyla wydanego w czasie największej ekspansji CD na rynku - czyli w połowie lat 90. Brzmi jak CD - tzn płasko i metalicznie a do tego z trzaskami
No chyba, że są gdzieś jeszcze tłoczone płyty ze źródeł analogowych - tj. z taśm studyjnych - to zmieniałoby postać rzeczy. Pod warunkim oczywiście, że do tego mamy dobrą technologię i dobre tworzywo.
nie wiem niestety nic szczegółowego ani o tym konkretnym wydaniu, ani serii wydawniczej, natomiast w ogólności od lat 70-tych stosowano w procesie rejestracji nagrań technikę cyfrową (szczególnie Japończycy). Jedną z pierwszych firm, które wydawały płyty z taśm cyfrowych, był Denon, który opracował na własne potrzeby magnetofon cyfrowy (oparty o zmodyfikowany magnetowid szpulowy). Parametry tegoż to - o ile mnie pamięć nie myli - częstotliwość próbkowania 44100 Hz, rozdzielczość 14 bitów. Pod koniec lat 70-tych coraz więcej firm fonograficznych stosowało technikę cyfrową. W użyciu było wiele różnych systemów o częstotliwościach próbkowania ok. 44100 Hz (jedna z firm miała 44056 Hz, któraś inna - 50 000 Hz) i rozdzielczości 14-16 bitów.JacK pisze:A może mi ktoś wyjaśnić o co chodziło z wydaniami firmowanymi jako MCA Master Series. Te wydania miały mały napis DIGITAL i nalepke na froncie okładki w kolorze złotym lub srebrnym na której jest napisane " KM / Custom Pressed On KC569 Blend Premium Virgin Vinyl / Audiophile ".
Tzn. ja rozumiem że płytę wytłoczono na nowej wcześniej nieużywanej mieszance winylowej, ale o co chodzi z tym DIGITAL w kontekście produktu dla złotouchych audiofili oraz co to za tajemniczy szyfr KC569.
To był osobny label. MCA Master Series RecordsJacK pisze:MCA Master Series.
Z lat '80tych.Tak jak jest napisane, Blend Premium. Krótko mówiąc, tak sobie oznaczyli dany typ wyrobu mieszkanki winylowejJacK pisze:oraz co to za tajemniczy szyfr KC569.
Raczej nie są to jakieś publicznie znane dane. Ot oznaczenie wyrobu. Nie zgodzę się ze wszystkim, ale OK.