Tak czy siak Winters, jest różnica między "przestali tłoczyć w tym roku", a "od tego roku tłoczyli już bardzo mało"Winters pisze:Faktem jest, że od tego roku płyt mono tłoczyli tam bardzo mało. Nowe, popularne tytuły nie miały tam edycji mono, chyba że o czymś nie wiem.
Reedycje starego materiału to co innego i chyba raczej nie o to chodzi w tym wątkuWinters pisze:Na tej podstawie można powiedzieć, że płyty mono były tłoczone zawsze i wszędzie, bo np. wiele reedycji starego materiału (na całe szczęście) nie doczekało się ustereofonicznienia nawet i w latach 70. Międzywojenny blues, jazz itd.
Ja bym jednak obstawiał, że jak była edycja SXL to była również edycja XL.vinylpiotrek pisze:@analogowe ucho
Obcięcie literki "L" raczej bym wiązał z ostatecznym zaniechaniem produkcji płyt 10" ( i tu się nasuwa pytanie, kiedy po raz ostatni wznawiano pozycje ze "szkolnej" serii na 10" i jak długo były jeszcze w sprzedaży), tym bardziej że trafiają się monofoniczne longplaye z oznaczeniem "X", choć są to reedycje XL-ek.
Zresztą było to już raz poruszane na początku wątku.
Nie jest to takie oczywiste. Przed laty widziałem na własne oczy płytę z prefiksem na okładce wyłącznie "SXL", bez towarzyszącego "XL" (były to jakieś marsze wojskowe). Można na tej podstawie przypuszczać, że po zniknięciu "XL" przez jakiś (prawdopodobnie krótki) czas używano jeszcze prefiksu "SXL", nim ostatecznie skrócono go do "SX".Analogowe ucho pisze:Ja bym jednak obstawiał, że jak była edycja SXL to była również edycja XL.
1. Oczywiście, że były osobne SXl, Xl i łączone SXL z XL, dwa numery katalogowe na okładce, i dwie ceny wydrukowane na okładce, z tego co pamiętam, 80 zł i 65 złotych.vinylpiotrek pisze:@) analogowe ucho
1) były płyty tylko "SXL"
2) to, że zmiana systemu oznaczeń nastąpiła niedługo po zaprzestaniu wydawania premierowych nagrań w miksie, mono, nie upoważnia nas do wysnuwania związków przyczynowo skutkowych, tym bardziej, że nowy system oznaczeń przewidywał prefiks dla płyt mono.
@Tarkus
"Ogień" Breakoutu, który miałem, miał taką okładkę, a w środku płyt "XL"
Dokładniej: w II połowie lat 60. płyty monofoniczne kosztowały 80 ówczesnych złotych. Potem, po pojawieniu się na większą skalę płyt stereo, w roku 1970 z całą pewnością płyty kosztowały: "Mono - 80, Stereo - 110" (cytuję za okładkami płyt odziedziczonych po rodzicach, m.in. "Od wschodu do zachodu słońca" i "Ty" Skaldów). Gdzieś tak w okolicach 1971-73 płyty z jakichś nieznanych mi powodów staniały i kosztowały 65 zł bez względu na wersję. Być może sprzęt w "PN" zamortyzował lub winyl poszedł w dół?Analogowe ucho pisze: 1. Oczywiście, że były osobne SXl, Xl i łączone SXL z XL, dwa numery katalogowe na okładce, i dwie ceny wydrukowane na okładce, z tego co pamiętam, 80 zł i 65 złotych.
Później, ale to już nie wiem kiedy, w każdym razie jeszcze w latach siedemdziesiątych, cena wróciła do dawnych 80, oczywiście już za stereofoniczny longplay. Na początku lat 80. skoczyła do 130, potem do 180 (mowa cały czas o "PN"), a później już inflacja szalała na całego. Czyli mniej precyzyjnie, niż napisałem w pierwszym temacie: między 1972 a '74.Analogowe ucho pisze:Nie pomylimy się, chyba, gdy powiemy, że w Polsce równoległe wydawanie płyt w wersjach mono i stereo, zaprzestano w pierwszej połowie lat 70.
Na razie wygląda, że był to rok 1973, mniej więcej połowa, a co do tytułu, to "Ogień" zespołu Breakout. Być może ktoś kiedyś poda inne lub precyzyjniejsze informacje? 
W swoich zbiorach mam XL 1090/SXL 1090 (na okładce) - Irena Jarocka - W cieniu dobrego drzewa, sama płyta jest stereo - numery matryc S-3X-2265 J, S3X 2266 2 J - cena 65 zł, póki co nie trafiłem na płytę monoKocewicz pisze:http://kppg.waw.pl/plyta.php?plyta=1862
Chyba ostatni XL w katalogu, być może było coś dalej jeszcze. "Ogień" to (S)XL 1004.
