Komeda na RCA Victor, 1958 - ktokolwiek widział/wie?

[ohra]

Jacie ale historia aż mam rozpaleone poliki i jeszcze ten zakup, zestaw jakiś płyt a wśród nich taka tajemnicą

[loamesoile]

No to tajemnica rozwiązana, ale historia faktycznie bardzo ciekawa

[janpol]

Okazuje się, że omawiana w tym temacie płyta jest mniej tajemnicza niż to się zdawało. Niestety zebranie "pewnych" informacji wymagało przejrzenia źródeł „na papierze”.
W pierwszej „Polskiej dyskografii jazzowej 1955 – 1972” autorstwa Marka Cabanowskiego i Henryka Cholińskiego (prezentowanej na stronie 10 tematu http://www.winyl.net/viewtopic.php?f=18&t=2367#p29394) znalazłem informacje których skany przedstawiam poniżej:
strona 8:

strona 40:

Przyczyna umieszczenia tej płyty w dyskografii stanowi tajemnicę autorów, bo to jest płyta "amerykańska".

Krystian Brodacki w „Historii jazzu w Polsce” podaje informację, że tych płyt było dwanaście.

Włodzimierz Janowski

[Winters]

że tych płyt było dwanaście.

Nie zdziwiłbym się gdyby ta przedstawiona w tym wątku była jedyną jaka ocalała.

[janpol]

Myślę, że Jerzy Milian, który jak napisał Krystian Brodacki, był po "naszej stronie" inicjatorem tego przedsięwzięcia, zachował również, chociaż jeden egzemplarz tej płyty w swojej kolekcji.

Włodzimierz Janowski

[janpol]

że tych płyt było dwanaście.

Nie zdziwiłbym się gdyby ta przedstawiona w tym wątku była jedyną jaka ocalała.

Jeden egzemplarz tej płyty posiada w swojej płytotece Wojciech Karolak. Informacja pochodzi z książki: „Boks na Ptaku, czyli każdy szczyt ma swój Czubaszek i Karolak”.
Pojawia się tam również informacja, że tych płyt było prawdopodobnie osiem (po jednym egzemplarzu dla każdego muzyka uczestniczącego w nagraniu).

Włodzimierz Janowski

[rockowy]

Jerzy Milian nie posiada w swoim archiwum ani jednego egzemplarza, niestety. Natomiast na tych zdjęciach z poprzedniej strony te opisy na białym labelu to rękopis Miliana, pismo poznam wszędzie I jeszcze cytat z mistrza:

Po paru miesiącach otrzymałem pokaźną paczkę, zawierającą czternaście nieopisanych płyt, z białymi nalepkami na środku każdej z nich. Do płyt dołączono pismo, że nagrania i styl są very good, ale wytwórnia RCA nie jest nimi zainteresowana komercyjnie. Powysyłałem więc płyty muzykom, a zanim moja gdzieś się zapodziała, wiele razy słuchałem jej z satysfakcją. To naprawdę było fajne granie i uszłoby nawet pod względem technicznym, ale nie mogło wytrzymać konkurencji z nagraniami w amerykańskich studiach RCA w owym czasie. Różnice w wykonawstwie taktowanie pomijam, chociaż wstydu nie było. Kto dziś jeszcze ma tego longplaya w zbiorach, ma rzeczywiście super białego kruka – i to z Wojciechem Karolakiem na saksofonie!

Pozdrawiam, Michał Wilczyński