Jazz Salon Odrzuconych

[jaca1970]

Gramy

super

[Mawis]

Na dobry początek Cecilomanii, taki label przykładowy tylko jako zajawka.
Artysta, który stał się moim nałogiem wiele lat temu, nie tylko muzycznym ale również biograficzno poszukiwawczym. Miałem przyjemność i honor znaleźć się w międzynarodowym gronie grupy fascynatów tropiących nieznane nagrania Cecila Taylora po całej planecie i współtworzyć sesionografię i filmografię artysty. Było to niesamowicie kreatywny czas dla mnie.(wydaje mi się, że z Polski spotkałem w grupie jeszcze jedną osobę). Niestety mentor i twórca grupy Jason Hook zmarł parę lat temu, co spowodowało w zasadzie zamknięcie ww kierunku prac bibliograficznych.

Od czego najlepiej zacząć słuchanie Cecila Taylora? Można wielorako, ale moim zdaniem bardzo dobrze będzie od .. no pewnie Was zaskoczę nieco ale od Trane'a.
Tak. Od John Coltrane i jego płyty Coltrane Time z Dorhamem na trąbce i Cecilem grającym na piano.
Rzecz ciekawa, bo płyta została wydana na Blue Note i w związku z tym mozna się spodziewać dobrej reedycji. To wczesne dość, nowojorskie nagrania z Oct, 13, 1958, wydane w 1962 roku pod szyldem Coltrane'a. Wcześniej zaś wydał ten nagrania Unitet Artist w 1959 pod tytułem Stereo Drive z Cecilem Taylorem jako leaderem. Ciekawostką jest zatem fakt, że to płyta de facto Cecila z założenia, nie zaś Trane'a.
Kto nie zna i do tej pory nie sięgał po Taylora. Zachęcam do przesłuchania tego LP. Nie będzie bolało i zapewne się Wam spodoba.
Potem polecimy dalej, dokładając nieco do pieca, ale bez obaw. Będzie ciekawie i nadal dobrze.

So...nie znalazłem tych nagrań na Tidalu sorry ze szukam na streamie no ale moja"kolekcja"nie obejmuje jeszcze takich tytułów Ale do rzeczy. Znalazłem za to wydaje mi się, bo nie znam rzeczonego Fly!, stylistycznie i brzmieniowo podobne nagrania z Coltrane'm. Na ile podobne to pewnie Dark wyjasni, natomiast ode mnie moge tylko napisać ze nie odrzuca na pewno Dość miła dla ucha muza, z wyraźną jednak dominacją saksofonu Coltrane'a na pierwszym planie. W niektórych utworach z czasem oddaje pałeczkę a raczej klawiature Taylorowi i wtedy na plan pierwszy wychodzi piano. Dość fajne nagrania jesli moge tak sie wyrazić z punktu widzenia mojego mało jazzowo doswiadczonego ucha. Howgh!

[winylowy_luke]

Mejw ja znalazłem ten album pod późniejszym tytułem "Coltrane Time"
Patrz też w Tidalu kto to wydał, bo u mnie na Deezer jest kilka pozycji "Hard Driving Jazz" ale wszystkie to jakieś bootlegi z niewiadomego pochodzenia źródeł.

A CT jest od Blue Note:

[Mawis]

Mejw ja znalazłem ten album pod późniejszym tytułem "Coltrane Time"
Patrz też w Tidalu kto to wydał, bo u mnie na Deezer jest kilka pozycji "Hard Driving Jazz" ale wszystkie to jakieś bootlegi z niewiadomego pochodzenia źródeł.

A CT jest od Blue Note:
Przechwytywanie.JPG

Ok bo ja szukałem pod Taylorem a byc może trza pod Coltrane'm.
Edit. Tak na Tidalu znalazłem pod Coltrane Time

[Cracker]

Ntu with Gary Bartz - Singerella: A Getto Fairy Tale

Myślę że ta płyta wpasuje się w temat. Trochę zapomniany muzyk który grywał z wieloma gigantami jazzu.
Jazz/funk/ soul fusion.

[Cracker]

Gary Bartz i Hermeto Pascoal zagrali na płycie Milesa "Live-Evil".
Jeden w studyjnych nagraniach , drugi w koncertowych.



Hermeto Pascoal - Slaves Mass

[Felix1988]

No proszę: rok 1957, nasz jazz ledwo wyszedł z katakumb, a Melomani już nagrywają Brubecka, Parkera i Silvera
https://www.discogs.com/release/1379683 ... Jazz-Group

[Szelak]

No proszę: rok 1957, nasz jazz ledwo wyszedł z katakumb, a Melomani już nagrywają Brubecka, Parkera i Silvera
https://www.discogs.com/release/1379683 ... Jazz-Group

No i o tym pewne wzmianki są:
https://www.google.com/search?q=hot+klu ... po2Ed6Vm1o
Klimatyczny ten film jest.

Pierwszy polski film o jazzie i zarazem niezwykły dokumentalny zapis występu dwóch legendarnych zespołów muzycznych: "Hot Club Melomani" i "Sekstetu Komedy". Składa się z dwóch części.

W pierwszej, zatytułowanej "Jazz tradycyjny", oglądamy i przysłuchujemy się występowi zespołu „Hot Club Melomani" w składzie: Jerzy Matuszkiewicz (saksofon sopran), Leszek Lic (klarnet), Włodzimierz Wasio (puzon), Andrzej Kurylewicz (fortepian), Roman Dyląg (kontrabas), Witold Sobociński (perkusja).
Brzozowski filmuje ich na tle surrealistycznej dekoracji wybudowanej przez Skarżyńskiego, której centralnym elementem jest drabina do nieba. Na jej szczycie znajduje się okno. Muzycy, rozstawieni na kamiennym bruku, kierują swoją grę w jego stronę. Okno otwiera się i odsłania rogalik księżyca zawieszony na niebie.

W drugiej części, noszącej tytuł "Jazz nowoczesny", wystąpił "Sekstet Komedy" (lider zespołu, Komeda-Trzciński, grał wcześniej w "Melomanach", a w późniejszych latach skomponował muzykę do filmów Romana Polańskiego, m.in. "Nóż w wodzie", "Matnia", "Dziecko Rosemary") w składzie: Krzysztof Trzciński (fortepian), Jan Wróblewski (klarnet), Zdzisław Brzeszczyński (puzon), Jerzy Milian (wibrafon), Józef Stolarz (kontrabas), Jan Zylber (perkusja). Scenografia jest tu zupełnie inna: na czarnym tle, nad głowami grających, między nimi, unoszą się białe bryły kul i prostopadłościanów. Kamera jest w nieustannym ruchu, twarze jazzmanów nieledwie wyłaniają się z mroku w smugach światła.

http://dokumentnie.blogspot.com/2015/01 ... -1957.html

[darkman]

Ntu with Gary Bartz

Gary Bartz i Hermeto Pascoal zagrali na płycie Milesa "Live-Evil".
Jeden w studyjnych nagraniach , drugi w koncertowych.

O fajnie. Troszkę się mi gdzieś też zakurzyli w pamięci.
Gary oczywiście nieodmiennie mi się kojarzy z Milesem Davisem.
Natomiast o dziwo Hermeto, kiedyś bardzo popularny łączy się u mnie gdzieś w przestrzeni Eumira Deodato i zaiste cholera nie wiem dlaczego? Muszę sięgnąć na półkę by sobie otworzyć tę szufladkę w pamięci, ale obraz jest całkiem wyraźny i niezamazany Pascoal - Deodato.
Pewnie mógłbym szybko wykonać googling dedukcyjny, ale nie. Wolę to odłowić z luk pamięci. Heh, chętnie też posłucham obu, ponownie i po latach.

[Mawis]

Ntu with Gary Bartz - Singerella: A Getto Fairy Tale


20230305_171739.jpg


Myślę że ta płyta wpasuje się w temat. Trochę zapomniany muzyk który grywał z wieloma gigantami jazzu.
Jazz/funk/ soul fusion.

Właśnie odkrywam na Tidalu, super muza, dzięki Cracker!

[darkman]

Hermeto i Miles fajne zdjęcie: zdaje się sesyjne z Jacka Johnsona jakoś tak.. miałem to na okładce kiedyś wydania brytyjskiego.
https://theperlichpost.blogspot.com/201 ... enged.html

[Mawis]

Hermeto i Miles fajne zdjęcie: zdaje się sesyjne z Jacka Johnsona jakoś tak.. miałem to na okładce kiedyś wydania brytyjskiego.
https://theperlichpost.blogspot.com/201 ... enged.html

Fryz pierwsza klasa a i galoty Milesa niczego sobie

[darkman]

A wracając do Cecila Taylora jako przerywnik kontynuowany permanentnie, to słowo na niedzielę Panowie bo muzyka jak najbardziej postna.

Dalej nagrania z wczesnego okresu twórczości, a już rasowe i zapowiadające linię improwizacji ugruntowaną na późniejsze lata aktywności kompozytorskiej.
Co bym podpowiedział do posłuchania?

2. The World Of Cecil Taylor, na Candid Rec. z Nov, 19. 1960 NYC
(Buell Neiglinger -b, Denis Charles -dr, Archie Shepp-ts),
https://www.discogs.com/release/9380546 ... cil-Taylor
3. New York City R&B. Cecil Taylor-Buell Neidlinger, Jan. 9,10. 1961 NYC, Candid Rec.
(tu pojawia się Steve Lacy, klasyfikowany jako Monkowiec w póxniejszym okresie)
https://www.discogs.com/release/479957- ... rk-City-RB


Obie płyty warto ze względu na kształtujący się styl, bardzo charakterystyczne brzmienie Cecila we współpracy z Buellem. To jeden z ciekawszych okresów w dyskografii Taylora. Płyty cenne kolekcjonersko i poszukiwane.
Mamy tu już pierwsze i konkretne przykłady na tzw betonowy ton Cecila Taylora. Kiedyś prowadziłem taką stronę o artyście pod nazwą Concrete Tone of Cecil Taylor ale już niestety nic po niej nie pozostało. ubolewam bo to sporo pracy było i niezły materiał sessionograficzny.

Posłuchajta zatem BaryŁajta

[kinky]

Dzięki życzliwości autora wątku (dzięki Darku!) miałem okazję posłuchać tej płyty.
Nie taki diabeł straszny jak go malują. Mam na myśli płytę oczywiście
Nie będę się silił na mądrości, bo znawcą nie jestem. Muzyka intrygująca i wciągająca na tyle, że chce się do niej nie wracać. To nie kokieteria wobec kolegi Darkmana, to ciekawość odkrywania wszystkich niuansów tej muzyki i wirtuozerii wykonawców. Na pewno nie jest to muzyka na co dzień, a tym bardziej towarzysząca. Warto spróbować samemu i wyrobić sobie zdanie.
Płyta doskonale brzmiąca, pomimo marności swojego "toru" potwierdzam poniższe:

jedną z referencyjnych płyt doskonale nadających się do weryfikacji i oceny jakości odsłuchowej sprzętu.

[darkman]

to ciekawość odkrywania wszystkich niuansów tej muzyki i wirtuozerii wykonawców.

O to, to właśnie. U mnie to główny motor do słuchania muzyki w ogóle.

OK, jak Cecil obsłuchany, to coś przygotuję bardziej spektakularnego .. tylko fotkę muszę zrobić.