Którą płytę The Alan Parsons Project lubicie najbardziej i dlaczego?

[gravediggie]

A czy jest ktoś kto Pyramid ceni najbardziej?

[Jaculek]

U mnie Pyramid na pewno w czołówce. Ale która najlepsza to bym nie był w stanie powiedzieć. Praktycznie wszystkie kojarzą mi się bardzo dobrze Ach te czasy Wieczoru płytowego na Dwójce i Beksiński z całymi dyskografiami. Boszzzz jaki ja stary jestem

[darasXL]

A czy jest ktoś kto Pyramid ceni najbardziej?

Doceniam i lubię
ale ...
Tales nie przebije

[iron1988]

U mnie najczęściej na talerzu gości Stereotomy

[Sandflyer]

Zdecydowanie Pyramid.
Tales (zakładam, żemówimy o wydaniu oryginalnym, nie remixie (?) z Wellesem z lat 80.) jest fajne, ale MSZ ma dłużyzny. Pyramid jest zwarte, świetna produkcja, zawsze jestem w stanie wysłuchać całej płyty do końca.
Na marginesie (choć nie wiem czy wypada o tym tutaj mówić ), to było moje pierwsze najpierwsze CD, które kupiłem chyba w 1988 roku....
Potem Eye.

[Myszor]

Z ciekawości zajrzałem jak społeczność międzynaodowa ocenia.

[Deszatie]

Ja też wybrałbym "Pyramid", najlepiej mi podeszła Chyba sentyment gra tu pewną rolę, bo moja pierwsza na winylu, no i te piramidy zawsze z DSOTM mi się kojarzą

[Tarkus]

Według mnie APP nigdy nie nagrali złej płyty. Na pewno nie nagrali takiej, której bym nie lubił. Odkrywanie każdej było dla mnie fascynującym doświadczeniem. Ale z perspektywy czasu jest parę takich, które lubię bardziej od innych. Zacznijmy od trzech najukochańszych, powiedzmy, że ex aequo, w kolejności chronologicznej:
I Robot - album praktycznie bez "wypełniaczy". Nawet jeśli w całości nie jest arcydziełem, to małymi arcydziełami są takie utwory, jak "The Voice", "Breakdown", "Don't Let It Show", Day After Day"... A z drugiej strony doskonałe instrumentale, w tym awangardowe "Total Eclipse".
Eye In the Sky - kolejny album mocny "od początku do końca", nie znajduję słabych punktów. Przy tym bardzo spójny muzycznie i tekstowo (bliski mi temat mądrości - jako wiedzy i... świadomości niewiedzy). Plusy za dyptyki "Sirius / Eye In the Sky" i "Children of the Moon / Gemini".
Gaudi - płyta chyba najdojrzalsza, monumentalna jak twórczość jej głównego bohatera, przy tym nie pozbawiona polotu i przebojowości. Najpierw polubiłem podniosłe "La Sagrada Familia", potem resztę. Nie tracąc swojego charakterystycznego brzmienia, Alan i Eric udatnie wprowadzili elementy folkloru katalońskiego. To była chyba pierwsza płyta APP, jakiej w całości posłuchałem. Właśnie pod jej wpływem zainteresowałem się Gaudim.
Peleton - bardzo blisko czołówki:
Tales of Mystery and Imagination - muzyka najbliższa temu, co zwykło się nazywać rockiem progresywnym. Duży rozmach tak w rozbudowie formy, jak i w aranżacjach niektórych utworów ("House of Usher"). Niemniej najpierw ujęło mnie przebojowe "The Raven". Parsons i Woolfson zawsze mieli dobrą rękę do hitów.
Ammonia Avenue - tę płytę, poznaną bodaj jako drugą lub trzecią (po Gaudi i Eye in the Sky) uwielbiam za poszczególne utwory, zresztą prawie wszystkie. Przede wszystkim przecudowny tytułowiak, ale też doskonałe "Prime Time", "Let Me Go Home", "Don't Answer Me", "One Good Reason", "Dancing On the High-Wire", "You Don't Believe Me", nastrojowe "Pipeline"... Czy coś pominąłem?

[darkman]

1. Eve,
2. I Robot,
3. Tales of Mystery,
4. Volture Culture.
N. Eye i resztę też lubię,

Bo są dobre. Bardzo.

[Jaculek]

4. Volture Culture.

Jeszcze niedawno (pewnie pod wpływem "Beksy") VC ceniłem nisko (niżej tylko Stereotomy). Teraz też nie jest w mojej top 5 ale słucham z dużą przyjemnością. Nawet Stereotomy polubiłem. Natomiast zupełnie nie przemawia do mnie to, co zrobił AP po śmierci Erica Woolfsona. No może jeszcze pierwsza płyta jakoś się miejscami broni ale kolejne ....

[daru0105]

1. Eve,
2. I Robot,
3. Tales of Mystery,
4. Volture Culture.
N. Eye i resztę też lubię,

Bo są dobre. Bardzo.

U mnie w zasadzie tak samo.
Nawet wczoraj dokupiłem US 1 press w stanie VG+, chociaż jakiegoś szkopa miałem